Nee, ik had niet gedacht dat ik hier ooit nog terecht zou komen. Onderuitgezakt zit ik in een wachtkamer aan de Van Schaeck Mathonsingel. In de hoek staat een waterkoeler, op tafel liggen informatiebrochures en tijdschriften over ondernemerschap. Als ik één van de boekjes opensla, word ik extreem blij aangekeken door een bloemiste, die blijkbaar net is gestart met haar onderneming. ‘Het is zo fijn om eigen baas te zijn!’, lees ik bij de foto. ‘En de KvK heeft me zó goed geholpen!’ Net als ik heel diep wil zuchten, loopt een mevrouw van de KaaVeeKaa de wachtkamer in. ‘Dag. U komt voor een inschrijving?’ ‘Dat klopt’, antwoord ik beleefd. ‘Sjors, aangenaam.’ De KvK-mevrouw trekt een grimas. ‘Ik had je naam nog niet bekeken. Maar prima, kom verder.’ De KvK-mevrouw heeft er schijnbaar al een lange dag opzitten. Met een gezonde mix van desinteresse en verveling neemt ze plaats achter haar computerscherm. ‘Dus jij wilt je inschrijven bij de Kamer van Koophandel’, klinkt het monotoon. ‘Dat kan. Wat is je sofinummer?’ Bedeesd dreun ik de negen cijfers op. ‘En je geboortedatum? Ah, hier heb ik je. Sjors: Tekstschrijven, interviewen en reportages maken. Klopt dat?’ Ik knik instemmend. ‘Goed, Sjors, ik moet even een aantal gegevens met je doorlopen. Om te beginnen: hoeveel verwacht je dit jaar te verdienen met je onderneming?’ Ik glimlach. Logisch ook, dat ze dat als eerste vraagt. Verwachtingsvol kijkt de KvK-mevrouw me aan. ‘Vertel. Vijfduizend euro? Tienduizend euro? Het hoeft niet helemaal te kloppen natuurlijk.’ Ik schraap mijn keel. ‘Vierhonderd euro.’ De KvK-mevrouw kijkt me aan alsof ze zojuist in haar broek heeft gescheten. ‘Vierhonderd euro?’, herhaalt ze. ‘Vierhonderd euro’, zeg ik. Blijkbaar zijn het mensen zoals ik die het werk van de KvK-mevrouw zo zuur maken. De rest van mijn inschrijving is een lijdensweg. Ik heb niemand in dienst, ik verwacht één uur per week in mijn eenmanszaak te steken en mijn gekozen bedrijfsnaam is al bezet. Je vraagt je af wat ik hier überhaupt doe. Ik zal het uitleggen. Een tijd terug heb ik een freelanceopdracht aangenomen. Dat doe ik normaal nooit en ik verwacht het ook niet meer te doen. Maar die uren moet ik factureren. En zij die willen factureren, hebben een BTW-nummer nodig. En zij die een BTW-nummer nodig hebben, moeten zich inschrijven bij de KvK. Ergo: een bedrijfsnaam en een KvK-nummer, voor één te declareren opdracht. Persoonlijk kan ik er wel om lachen – volgende week ga ik een Sligro-pas aanvragen en van de pennen die ik aanschaf kan ik de BTW terugvragen. De KvK-mevrouw heeft het er echter maar moeilijk mee. ”Begin toch lekker voor jezelf’, schiet het door mijn hoofd. ‘Het is zó fijn om eigen baas te zijn!’