column

Hokjesman

02 mei 2017

‘De mens is de maat van alle dingen’, leerde de filosoof Protagoras mij al op de middelbare school. Nou, zeg maar gerust, ‘íeder mens is de maat van alle dingen’. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dus ook over wat ik nu voor werk zou moeten gaan doen. Mijn collega’s vragen of ik nu op die volgende tenure track vacature bij het Donders ga solliciteren, of op de UD-plekken in Groningen en Leiden. Want ik ben echt een prototype wetenschapper, dit werk is echt voor mij gemaakt!

Mijn vader, projectmanager in ruste, veert op als ik vertel dat ik op sollicitatiegesprek mag voor een baan als projectmanager. ‘Je kunt goed hoofd- en bijzaken scheiden, en op resultaat sturen, je hebt het echt in je!’. ‘Waarom niet voor de klas?’, vraagt een lesgevende vriendin. ‘Je kunt zo enthousiast vertellen als je hier een gastles geeft!’ De farmaceutische industrie misschien, opperen oud-studiegenoten die daar nu in terecht zijn gekomen. Mijn buren tenslotte (appgroep C-street) zien me wel een klusbedrijfje beginnen.

Hoe meer ik me in een ho(e)kje gedreven voel, hoe sterker ik de neiging voel om vooral niet aan de vermeende verwachtingen te voldoen. Het zal wel voortkomen uit een recalcitrante inborst (bij welk type werk zoeken ze dit eigenlijk?).

Als puntje bij paaltje kwam, wist mijn redelijke zelf deze neiging meestal nog net op tijd de kop in te drukken, omdat de lusten en perspectieven van het neurowetenschappelijk bedrijf de lasten uiteindelijk toch altijd ruimschoots compenseerden. Toch vraag ik me weleens af hoe het me binnen die alternatieve carrières was vergaan, als octrooigemachtigde, projectontwikkelaar van windmolenparken, of gezondheidseconoom.

Nu het wetenschappelijk bedrijf geen tegenwicht meer biedt, krijgen die recalcitrante alternatieven vrij spel. Een even bevrijdend als angstaanjagend perspectief.

Lees alle columns van Stan van Pelt

5 reacties

  1. pH-neutraal schreef op 2 mei 2017 om 10:39

  2. Windvanger schreef op 2 mei 2017 om 18:45

  3. Ingrid Nieuwenhuis schreef op 3 mei 2017 om 06:00

    Hoi Stan,
    Prachtige stukjes schrijf je zeg! Scherp en relevant (en zo herkenbaar!). Ik ben zelf nu al bijna vier jaar als wetenschapper buiten het academische systeem aan de slag, de groene weiden rond de ivoren toren aan het afstruinen zo te zeggen, en het is een interessante ontdekkingsreis. Heel verfrissend, maar ik kijk soms toch nog wel met weemoed omhoog. Toch jammer dat de correlatie tussen wetenschappelijke kwaliteit en succes in het academische systeem zo laag is. Ik duim voor je dat je snel iets vindt waar je heel enthousiast van wordt!

    • Stan schreef op 3 mei 2017 om 11:06

      Die lage correlatie ben ik met je eens, Ingrid. Als die hoog zou zijn, zou het huidige systeem wellicht nog te billijken zijn. Extreme competitie selecteert uiteindelijk vooral de wetenschappers die heel competitief zijn. Dit gaat ten koste van de diversiteit aan menstypen die juist essentieel is voor productieve wetenschap. Wetenschappelijke doorbraken laten zich niet sturen.

Geef een reactie

Vox Magazine

Het onafhankelijke magazine van de Radboud Universiteit

lees de laatste Vox online!

Vox Update

Een directe, dagelijkse of wekelijkse update met onze artikelen in je mailbox!

Wekelijks
Nederlands
Verzonden!