De kogel is door de kerk. Afgelopen vrijdag hebben de artsen besloten dat Daphne een stamceltranplantatie krijgt: het is de enige manier om haar voorgoed gezond te maken. Over twee of drie maanden wordt ze in quarantaine geplaatst, krijgt ze twee weken lang chemotherapie en wordt beenmerg getransplanteerd van iemand anders. Als Daphnes lichaam het vreemde beenmerg accepteert, wordt ze beter en is ze voorgoed van haar problemen af. Exit hypereosinofielsyndroom. Maar als haar lichaam het beenmerg niet accepteert… dan gaat ze waarschijnlijk dood. Het is heel gek om dat zo op te schrijven, maar het is de realiteit. De overlijdenskans bij een stamceltransplantatie is 10 tot 20 procent. Sinds het nieuws van de artsen spelen allerlei vragen door mijn hoofd. Ga ik het wel trekken de komende maanden? Moet ik mijn toekomstplannen aangaande het buitenland vaarwel zeggen? Volgens de meest rooskleurige berekeningen is Daphne in maart 2015 pas weer écht gezond; na de transplantatie moet ze nog maanden lang herstellen in het ziekenhuis. En stel dat ik het straks wil uitmaken, kan dat dan wel? Niet dat het slecht gaat tussen ons, allesbehalve. Maar stél dat het straks slecht gaat en dat ik het beu ben. Wat dan? Ga ik mijn doodzieke vriendinnetje dan ook nog d’r hart breken? Toen ik dat alles aan Daphne voorlegde, verbaasde ze me. ‘Als je me zat bent, dan ben je me zat, stamceltransplantatie of niet. En als je naar het buitenland wil voor je studie, dan moet je dat doen. Als ik niet ziek was geweest, was ik ook in Nederland gebleven voor mijn master. Dan hadden we ook een latrelatie gehad. Wat dat betreft verschillen we niet zo veel van andere studenten.’ Zwijgend en ja-knikkend luisterde ik, als een klein jongetje dat niet wil slapen. Ga maar slapen, Sjors. Er zitten geen monsters onder je bed. En toen gebruikte Daphne, met reden de grootste jankbal van Nijmegen, mijn eigen tekst tegen me. ‘Je moet je niet zoveel zorgen maken, vriendje. Alles komt goed.’