In groep vier was er een jongetje bij wie de blinde darm was gesprongen. Geduldig legde juf Yvonne uit wat een darm was, dat een darm niet echt blind was, en dat ons klasgenootje een nachtje in het ziekenhuis was geweest en nog een tijdje thuis zou blijven, zodat zijn papa en mama voor hem konden zorgen.

De belangrijkste vraag was daarmee alleen nog niet beantwoord. Want hoe kon een darm nou weer springen? Wekenlang liep ik rond met het beeld van een langwerpig klompje vlees dat rondstuiterde in mijn buik en tegen mijn botten aanbotste. Ja, dan begreep ik wel waarom mijn klasgenootje zo’n buikpijn had.

Later leerde ik bij biologie hoe het nou zat met die springende darm. Meneer Van Hout legde uit dat het orgaan ook wel wormvormig aanhangsel werd genoemd, of appendix. Waarop het leukste jongetje van de klas grapte dat hij nog wel een ander wormvormig aanhangsel wist.

Zelf raakte ik meer gefascineerd door die tweede term. Appendix. Je moet het hardop zeggen, dan voel je hoe lekker het door je mond rolt.

Nu ik studeer kom ik achterin de boeken die ik lees meer appendixen tegen dan me lief is. En stuk voor stuk delen ze één kenmerk met dat wormvormig aanhangsel in mijn buik: ze zijn nergens goed voor.

Dat besefte het lichaam van mijn broertje afgelopen woensdag ook, en besloot zijn appendix gedag te zeggen. Heel sneu, want hij was nog geen week in York voor zijn buitenlandstage, of hij lag al moederziel alleen in een Brits ziekenhuis. Geen mama en papa om voor hem te zorgen. Ook geen grote ‘proer,’ want die zit helemaal in Amerika. En dus is nu aan zijn vriendin, die toevallig ook in York is, de taak om hem op te vrolijken. Als het zelfs haar niet lukt, misschien dat dan deze column helpt.

Lees alle columns van Niek Janssen