Ik heb lang moeten wachten jongens, maar over een weekje is het weer zover: carnaval vieren in mijn hometown. Als geboren en getogen Udenaar is het carnaval me met de paplepel ingegoten en het feit dat mijn ouders uit Zuid-Limburg komen, maakt dat het in mijn genen is verankerd. Elk jaar ga ik de hort op met mijn Udense maten, verkleed als banaan, kapitein of Afrikaanse prins. Zuipen tot we erbij neervallen, van zaterdag tot en met woensdag.

Ik vind carnaval geweldig. En toch ken ik een heleboel mensen die de lol er totaal niet van kunnen inzien. Ze vinden het maar een dom feest: de muziek is dom, prins carnaval is dom en vooral dat verkleden, daar houden ze echt niet van. Het lijkt een onmogelijke opgave om mensen die niet uit Brabant of Limburg te komen te overtuigen van de schoonheid van dit volksfestijn.

Zelf ben ik nog een vrij gematigde carnavaller: ik ga wel vier á vijf dagen stappen en ik ontbijt zoals het hoort met friet en frikadellen, maar ik zit bijvoorbeeld niet bij een carnavalsvereniging. Een Bossche vriendin van me wel. Ze is lid van een vereniging, helpt de kar bouwen en is vanaf de elfde van de elfde klaar voor de strijd. Toen we het vorige week erover hadden, vertelde ze dat ze het hele jaar hier naartoe leeft. Sterker nog: als Knillis, het Oeteldonkse papier-macheeën symbool voor de gewone boer, in de fik wordt gestoken op de laatste dag om carnaval te beëindigen, dan staat ze te huilen op het plein, samen met honderden anderen. Het lijkt dramatisch, bizar en een beetje belachelijk, maar zo gaat het voor veel mensen. Carnaval is vijf dagen de beste tijd van het jaar. En daarna afkicken.

Bovenstaande maakt carnaval misschien niet veel begrijpelijker. Toch zou ik aan alle sceptici willen vragen om het eens te proberen. Vijf dagen feesten en daarna afkicken, da’s toch mooi. Kom maar gezellig naar Uden, naar de gróóte mèrt. Dan krijg je van deze Afrikaanse prins een biertje.

Lees alle columns van Sjors