Weinig dingen zijn zo gênant als huilen in het openbaar. Hoe gênant precies, hangt af van de plek. In een kroeg vlak voor sluitingstijd zul je op meer begrip stuiten dan tijdens het ochtendcollege. Daarnaast zijn er plekken waar huilen in zo’n schril contrast staat met de ambiance en het interieur, dat het een ontregelende invloed heeft op alle betrokkenen.

Bij mij om de hoek zit een snackbar. Zo’n snackbar waar hockeymoeders op vrijdagmiddag hun gezinszakken halen tussen de versleten platen van Magnum-ijsjes en jaren-’80-modellen in hoog uitgesneden badpak.

Stel je dit voor: aan een van de tafels die bedoeld zijn als wachtbankje, zit een stel. Ze hebben hun jas nog aan en eten pizza uit een doos. Naast hen staat de televisie waarop Formule 1-auto’s elkaar geluidloos achtervolgen. Hij kijkt steeds vluchtig naar het scherm, zij schuift haar laatste stukje Hawaii al minutenlang lusteloos heen en weer. Het personeel kijkt af en toe bezorgd hun kant op, dit is niet hoe het hoort. Je mag best zittend eten, maar dan moet je op zijn minst dronken zijn.

Het meisje begint zachtjes te huilen als een nieuwe lading frikadellen het vet ingaat. Daargelaten dat hij zijn vriendinnetje meeneemt naar een snackbar om romantisch te dineren, doet de jongen drie dingen fout:

1.     Hij blijft te lang naar de race-auto’s kijken voordat hij actie onderneemt.
2.     Hij vraagt ‘gaat het?’ Nee, natuurlijk gaat het niet.
3.     Hij pakt niet haar hand vast, maar grijpt onhandig naar haar schouder, waardoor geen enkele omstander er meer omheen kan: dit is een crisissituatie.

De snackbarjongens vergeten hun frikadellen in de gaten te houden en staan gedrieën over de toonbank gebogen. Alle aanwezigen wachten op de ontknoping en het meisje doet het enige mogelijke: ze klapt de pizza-doos dicht en stormt de zaak uit. Hij werpt een laatste blik op de tv en sukkelt erachteraan.

De snackbarjongens blijven kijken totdat de deur is dichtgevallen en haar gesnik niet meer hoorbaar is. Daarna halen ze opgelucht de frikadellen uit het vet en vragen zich de rest van de avond af of een waxinelichtje op tafel misschien nog iets had kunnen redden.

Lees alle columns van Lotte Lentes