De eerste jaarlijkse familiedag van de familie Janssen vond plaats in Ottoland. Dat bleek, tot mijn teleurstelling, niet het megalomane pretparkproject van een narcistische miljonair genaamd Otto te zijn. Mijn oudste neef woonde in een fotogeniek Zuid-Hollands dorpje aan de A 73 – niet de dichtstbijzijnde snelweg, maar zijn huisadres. ‘A’ heette de hoofdstraat van Ottoland, die halverwege overliep in ‘B.’ Zodat zelfs een kind wist hoe je in Ottoland van A naar B moest komen.

We zouden gaan pootjebaden, bootje varen en barbecueën bij de Lek. Met vijfentwintig liepen we over de Lekdijk naar het strandje, mijn neefje en ik achteraan. Zachtjes hoorde ik hem Ja Zuster, Nee zuster zingen. ‘Van de dijk af rollen en mijn opa was de dijk.’ Ik lachte. Opa was nooit de dijk geweest. Feitelijk konden we ons opa niet anders herinneren dan dat we hém de dijk af moesten rollen. Meer dan tien jaar had hij in die stoel gezeten.

Opa was er al even niet meer, net als oma, en dus was er nu familiedag. Wanneer zouden we elkaar anders zien? We waren van nature niet de meest hechte familie. Ooms en tantes waren over het hele land uitgewaaierd; één was zelfs naar Californië verhuisd. Eén was er helemaal niet meer bij. Bij opa en oma hadden we elkaar altijd ontmoet.

Waar mijn familie vandaan kwam had je geen dijken. Denkend aan Holland zag je brede rivieren, maar niet als je uit Zuidoost-Brabant kwam. Daar had je alleen ‘de Knaal,’ de Zuid-Willemsvaart. Ergens was het dus gek dat we juist deze plek uitgekozen hadden voor onze kleine reünie. Maar het was wel gelukt. We liepen er alle vijfentwintig bij elkaar, op die zonnige dijk in Ottoland.

Even dachten we allemaal hetzelfde: opa was dan nooit de dijk geweest, vandaag was de dijk wel een beetje opa.

 

Lees alle columns van Niek Janssen