Donderdag. Opa wordt tachtig en dat wordt in een restaurantje gevierd. De familie heeft een mensenleven aan foto’s doorgespit en een uitgebreide selectie wordt nu als PowerPoint voor de gasten geprojecteerd. Ook het oudste kleinkind zit ertussen, lachend bij opa op schoot. Handjes in de hoogte, handjes in de zij.

‘Wat had je daar een dikke kop,’ observeert mijn tante. Ik probeer iets gevats tegen te werpen (‘je hebt zelf een dikke kop’), maar dan komt ze er al overheen met een tweede portie Brabantse oprechtheid: ‘En nog steeds, trouwens. Het is een tijdje beter geweest, maar sinds je terug bent…’

Sinds ik terug ben is het vooral weer even wennen dat de mensen zo eerlijk zijn. Dat is bij Amerikanen wel anders. Toen ik op een vrijdagmiddag na een lezing met een vriendin mee naar huis liep vroeg ik wat ze ervan had gevonden. ‘I thought that was really interesting!’ jubelde ze. Maar nadat ze mijn schampere blik had gezien, herstelde ze: ‘Alright, alright. That was dreadful.’

Een Amerikaan zal je nooit rechtstreeks vertellen wat hij vindt. Een snibbige, opschepperige Mexicaanse uitwisselingsstudente werd door mijn studiegenoten zonder uitzondering really nice en great genoemd. Pas vele biertjes later kwam het hoge woord eruit. ‘She really is an arrogant little bitch. But I didn’t want you to think I was a bigot.’
Nee, dan duurt Hollandse eerlijkheid toch echt het langst.

Zondag. Het is twintig graden en dan gaat heel Nederland, dus ook de familie Janssen, wandelen. In dikke drommen drentelen we over de knuppelbruggetjes in de Peel. Mijn vader loopt langs me op. ‘Lekker hè, zo’n eindje wandelen.’ Hij prikt in mijn buik. ‘Als je je moeder en mij niet achterna wilt, moet je dat misschien iets vaker gaan doen. Of een stukje fietsen of zo.’

Lees alle columns van Niek Janssen