Het is misschien tien graden binnen, maar de plafondventilator staat aan. Op de vensterbank van het verder lege klaslokaal ligt een vuistdik woordenboek. We zouden vandaag de Test of English as a Foreign Language doen, de TOEFL, maar de laatste twee computers blijken stuk. En dus zitten we al meer dan twee uur te staren naar een twintigtal Aziatische scholieren dat driftig hun antwoorden intoetst. We moeten wachten tot één van hen klaar is, het meisje met de felgekleurde hoofddoek en ik. Ze tekent rozen op haar registratieformulier. Fadilah komt uit Saoedi-Arabië, vertelt ze. Het is een dapper meisje: ze is zonder mannelijke chaperon en zonder dat haar ouders het wisten naar de Verenigde Staten gekomen. Het doel is om in een Engelstalig land te gaan promoveren. Alleen haalt ze het toelatingsexamen maar niet. Ze heeft al drie keer onvoldoende gescoord voor haar TOEFL. Maar Fadilah is een meisje met een droom in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Vandaag gaat ze het halen, ze voelt het gewoon. Wat ze eigenlijk wil studeren, vraag ik. ‘English Literature,’ zegt ze zelfverzekerd. We worden tegelijk naar binnen geroepen. De mevrouw geeft ons een headset en wijst ons naar onze plaats. Ik zet de koptelefoon op. ‘Welcome to the speaking part of this exam. Please speak slowly and clearly into the microphone for the computer to adjust your volume. Start talking after the beep. Describe the city you live in.’ En zo begint het. ‘I’m currently staying in New Haven’, zeg ik tegen het scherm. Achter me hoor ik een stem met een licht oosters accent: ‘Describe the city you live in! Describe the city you live in! Describe the city you live in!’ En ik realiseer me dat sommige Amerikaanse dromen altijd dromen blijven.

Lees alle columns van Henk van Houtum