Nog maar zeven nachtjes slapen… Vroeger had ik dat gevoel alleen maar rond mijn verjaardag en Sinterklaas – bij dat laatste feest heb ik het nog steeds, vanwege mijn rol als goedheiligman in die dagen – maar nu heb ik het ook rond verkiezingen. Over een week is het eindelijk zo ver. Verkiezingen hebben trouwens bijna dezelfde frequentie tegenwoordig als verjaardagen en Sinterklaas, maar dat terzijde. Dezelfde opgetogen spanning: wat gaan krijgen we? Deceptie ligt op de loer. Zoals bij de andere partijtjes krijg je bij het feest van de democratie bijna nooit wat je echt wilt hebben. De nummer één van mijn verlanglijstje zit er waarschijnlijk weer niet in. En, ook niet echt afwijkend van andere geschenken – als je het hebt uitgepakt, valt het vaak vies tegen. Verkiezingsprogramma’s wijken niet echt veel af van de folders van Bart Smit of Intertoys. Bijna alles wat er in staat is mooi, bijna alles zou je wel willen hebben. Maar, net als in die folders is het vaak het prijskaartje dat ervoor zorgt dat je het dus niet gaat krijgen. Te duur, in keiharde euro’s of in maatschappelijke kosten. Of het blijkt eigenlijk al uitverkocht te zijn, en je krijgt een slap aftreksel van wat je had willen hebben. Maar het allerergste is altijd wanneer blijkt dat het gekregen geschenk helemaal niet doet wat de folder had gesuggereerd – of als het al na een dag stuk is. Dat gevoel had ik twee jaar geleden na de verkiezingen. Dat hele gedoe om een kabinet met de PVV te timmeren – ik had het ongevraagd gekregen, je kon direct zien dat het niet kon wat het had beloofd en ik wist dat het in no time stuk zou gaan. En ruilen zat er niet in, nou ja, pas na anderhalf jaar. En nu maar hopen dat we niet weer een zelfde soort gemankeerd cadeau gaan krijgen. Ik heb het eigenlijk niet zo op feestjes. Je wordt mij net iets te vaak met een kater wakker…

Lees alle columns van Tom de Wit