Misschien is het wel kinnesinne van mij, ik weet het niet, gewoon omdat ik niet dat soort bedragen op een bank heb staan, maar ben ik nou echt de enige die moeite heeft met dat depositogarantiestelsel? Dat systeem dat banktegoeden garandeert tot 100.000 (honderdduizend!) euro, bedoel ik. Het gaat geheel tegen mijn progressieve hart in om de haves (en met minimaal een ton, wat zeg ik, met een gegarandeerde 100.000 op de bank behoor je daar echt wel toe) te beschermen ten koste van de have nots. Want die garantie tot honderdduizend, die wordt dus keurig betaald door iedere belastingbetaler of gebruiker van willekeurig welke overheidsdienst, zodat mensen die geen 100.000 op de bank hebben het ook gevoeglijk kunnen vergeten dat ooit te vergaren. Of hun baan te behouden. Of betaalbare kinderopvang te hebben. Of een normale studiebeurs te hebben. Of een bijstandsuitkering te hebben waar je van kunt leven. Om over de gevolgen voor de allerarmsten – de ontwikkelingshulp – nog maar te zwijgen. Maar de pleuris breekt uit als het er maar even naar uitziet dat die garantie niet zo hard is als iedereen dacht. Cyprus leverde zich nog liever uit aan de Russen dan te accepteren dat ook de ‘kleine spaarder’ een paar procent moest bijdragen en ging pas om toen de eerste ton werd veiliggesteld – wat betekende dat er niets gebeurt, want de grote spaarders hadden hun geld allang illegaal weggesluisd. En ook in de rest van Europa werd het onrustig, want Dijsselbloem had gezegd dat dit de blauwdruk was voor de toekomst. Zegt-ie een keer iets dappers, iets verstandigs en iets totaal terechts – wordt-ie meteen teruggefloten. Want er kan natuurlijk geen sprake van zijn dat ‘de kleine spaarder’ meebetaalt aan de oplossing van de economische crisis. De kleine spaarder moet koste wat kost beschermd worden – en de kosten daarvoor leggen we bij al diegenen die geen spaargeld hebben. Solidariteit anno 2013 – het moet niet gekker worden.

Lees alle columns van Tom de Wit