Ten tijde van Ronald Reagan werd ooit het begrip ‘voodoonomics’ gemunt – een economisch beleid dat voornamelijk bestond uit hogere overheidsuitgaven en belastingverlaging, dat desalniettemin tot economisch herstel zou moeten leiden. Dat werkte ook wel, maar verdomd kort. Toen bleek het gevoerde economisch beleid toch vooral tot grote problemen te leiden. De wishful thinking van Reagan mocht opgeruimd worden door zijn opvolger. Iets dergelijks maken we nu mee in Nederland. Onze minister-president hoopt dat er zo veel economisch herstel komt dat er geen extra bezuinigingen nodig zijn. Dat economisch herstel moeten wij in de komende maanden bij elkaar sprokkelen door het aanschaffen van auto’s, meubels en keukens. En dan, ja, dan wordt alles weer mooi! Dat we er in die tijd niet eens zijn, want op vakantie en ons geld uitgevend in het buitenland, doet er even niet toe… Niet dat ik hier nu pleit voor extra bezuinigingen, ik kijk wel mooi uit. Geen idee wat nieuwe ombuigingen me nu weer gaan kosten, dus voor mij hoeft het niet zo nodig. Maar wat ik wél wil is duidelijkheid. Een visie. Gewoon een idee waar het naar toe moet de komende tijd en waar we dus aan toe zijn als burger, als bedrijfsleven, als samenleving. Daarbij is hoop net niet genoeg. Hoop doet weliswaar leven, maar kan ook razendsnel vervliegen – hetgeen het volgens alle economen in dit geval zeker zal doen. Dus wil ik beleid. Dus wil ik keuzes. Dus wil ik dat de mensen die we daarvoor hebben ingehuurd, Rutte voorop, knopen doorhakken. Gewoon doen wat je als politicus behoort te doen: beslissingen nemen. Maar ja, da’s best lastig als je je in een positie hebt gemanoeuvreerd waarin iedereen besluiten kan nemen behalve jij. De oppositie, de Eerste Kamer, de sociale partners – die maken momenteel de dienst uit in Nederland. En Rutte? Die hoopt.

Lees alle columns van Tom de Wit