De kamer is leeg. Nou goed, de meubels staan er nog – de tafel, de driezitsbank, de hoogslaper die mijn vader eigenhandig bouwde toen de ruimte zes centimeter te smal bleek voor het standaardmodel – maar de ziel is eruit. De beeldbepalende zwarte boekenkasten, die zes maanden geleden nog kraakten onder het gewicht van honderden boeken, zijn nu leeg.

Toen ik een half jaar geleden mijn kamertje aan de Groesbeekseweg onderverhuurde, heb ik het helemaal leeggeruimd. Nu ben ik weer terug, maar over weer een half jaar verlaat ik Nijmegen definitief. Ik kan moeilijk voor zes maanden al die boeken weer terugbrengen, toch? Maar hoe maak ik mijn kamer dan nog heel even mijn thuis?

Jarenlang heeft mijn verzameling me vanuit die twee Billy’s aangekeken. Oude vrienden. Elke week kwam er toch wel eentje bij. Ik kocht eens een boek, soms nieuw, meestal tweedehands. Heb er ook veel gekregen. In vijf jaar tijd is dat toch een behoorlijke collectie herinneringen geworden. Nu staan er nog slechts de tien meest broodnodige boeken voor mijn scriptie in de kast. Vooruit, en een e-reader, maar dat is niet hetzelfde. Vijf jaar…

Ik open de doos met de sticker ‘Vijf Jaar Troep’. Een ingelijste foto uit het eerste jaar (wat is mijn haar daar lang) komt op de derde plank, naast een halfleeg bierpakket (‘Bedankt voor je hulp’, staat er op het kaartje). Daarboven: een leeg Belliniflesje van de studiereis, voldaan uitgedronken op het San Marcoplein na een lange zoektocht dwars door Venetië. Een bundeltje Sinterklaasgedichten. Het fotoboekje dat mijn moeder maakte. Een armbandje van de Vierdaagse. Een windmolentje van SNUF. Een WK-wuppie. Een onaangebroken fles Mandarinello, gekregen een week voordat het uitging. En dan, op ooghoogte, een rijtje foto’s. Oude vrienden. Nieuwe vrienden.

De meeste boeken zal ik thuis moeten laten, ook als ik naar Amerika vlieg. Maar deze kast, die neem ik mee.

Lees alle columns van Niek Janssen