Eindelijk lijkt het dan een beetje te gaan beginnen, die campagne. Althans, in de media. Van de politieke partijen, waar het toch eigenlijk om gaat, hoor je nog steeds verdomd weinig. Het lijsttrekkersdebat van woensdagavond moest het doen zonder de drie partijen die in de peilingen het grootst zijn. Plotseling heb je dan nog minder dan drie weken om zieltjes te winnen dan wel de reeds gewonnen zieltjes vast te houden. En dat is kort, weet iedereen die net drie weken op vakantie is geweest. Alhoewel, zo’n periode kan ook verdomd lang aanvoelen als je met de verkeerde reispartner op pad bent, weet ik uit een – gelukkig ver – verleden. Maar goed, het giet dan eindelijk aon de komende week. En dat is nodig ook. Want de kiezer is geheel het spoor bijster en zit te wachten op een beetje input om toch een verantwoorde keuze te kunnen maken. Dat gaat nog niet meevallen, zag ik van de week toen ik in een onbewaakt moment langs Hart van Nederland zapte. Dit programma trakteerde ons op een echtpaar uit Heemskerk dat het lichtjes aan de tand voelde over zijn keuze. De echtgenoot had twee jaar geleden op Geert gestemd, maar wist nog niet of hij dat weer ging doen omdat de PVV zo snel gedraaid was over de pensioenleeftijd. Kon ik wel volgen. Maar ik lazerde bijna van de bank toen de mevrouw aan het woord mocht. Zij had vorige keer VVD gestemd, maar zou nu SP gaan stemmen. Daar breekt dan toch duidelijk de klomp. Van VVD naar SP, het moet niet gekker worden. Die partijen hebben niets, maar dan ook helemaal niets gemeen. Niet programmatisch, niet in partijcultuur, niet in achterban, nada, noppes, nacco. In dit krachtenveld moeten politici dus blijkbaar opereren tegenwoordig, een krachtenveld waarin iedere kiezer op onnavolgbare wijze door het partijlandschap zwalkt op zoek naar, ja, op zoek naar wat eigenlijk? Ik kreeg acuut medelijden met onze politici. Zo’n wispelturig volk zal je baas toch maar wezen…

Lees alle columns van Tom de Wit