Een lieveheersbeestje glijdt langs de tafelpoot naar beneden. Zeep, een kleine tegenslag. Het diertje volhardt. Glibberend en zigzaggend bereikt het ten slotte zijn bestemming. Zeven zwarte stipjes in de blakende zon op het stralend witte tafelblad. Dan gaat het opeens heel snel. Een schaduw, een krant. Een bijna onhoorbare krak van het schildje. Op het tafelblad blijft nog slechts één bruine stip achter.

‘When you look at a piece of delicately spun glass, you think of two things: how beautiful it is, and how easily it can be broken.’ Tennessee Williams.

Verwoed boent mevrouw ook deze laatste smet van haar kampeertafeltje. Meneer legt het tuinmeubel vervolgens op zijn kant en schrobt met een sopje en een borsteltje ook de voetjes van de tafel. Het ding wordt samen met de eveneens keurig gepoetste stoelen in de kofferbak geladen. Met een afstandsbediening rijdt meneer de caravan richting de trekhaak. Even geruisloos als ze kwamen verlaat het stel (misschien net vijftig) de camping.
Ik mag toch hopen dat het leven er nooit zo uit zal zien.

Het zijn de mensen die het hele Pinksterweekend zwijgend tegenover elkaar een boekje zitten te lezen. Die om één over tien de campingbaas bellen dat de buren nog altijd hardop(!) zitten te praten terwijl de avondklok toch echt gepasseerd is. Die de fietsroute voor zondagmiddag al drie weken geleden met rood op hun kaart gearceerd hebben, die route ook precies hebben afgelegd en om precies zes uur weer terug op de camping waren voor het eten: aardappeltjes, boontjes, stukkie vlees. Precies zoals thuis.
Het zijn de mensen die de schoonheid nog niet kunnen herkennen als ze vlak onder hun neus zit, met al haar zeven stippen.

Lees alle columns van Niek Janssen