Iedere dag rijd ik er onderdoor op weg naar de RU of het centrum. En iedere keer verwondert mij die loopbrug over de Heyendaalseweg. Het is een surrealistisch ding. Want het lijkt eerder op een omweg dan een uitkomst. Om via de loopbrug naar het Gymnasion of de HAN te gaan, moet je eerst door de mensa of de Erasmustoren, een trap op en daarna aan de overkant weer een trap af. Dat doet niemand. Die overkant is namelijk niet zo ver weg of onbereikbaar, het is geen rivier of snelweg die je oversteekt, dat een loopbrug nodig is. De meesten komen op de fiets of lopen gewoon over de weg. Ook als je vanuit de RU naar park Brakkenstein gaat, loopt niemand eerst door al die gangen en over al die trappen. Een misplanning dus. Want een goed stedelijk plan houdt er rekening mee dat de wegen van de mens zich niet volledig laten plannen. Door zo te gokken op de loopbrug en bewust alleen een klein zebrapaadje over te laten over de weg, zijn er in de huidige situatie enkel verliezers. De Heyendaalseweg is nu zowel voor automobilisten die op een stadsweg denken te rijden, alsook voor de alom aanwezige voetgangers en fietsers die de Heyendaalseweg vooral als campusterrein zien, een zeer gevaarlijke weg. En dus is per saldo die vermaledijde Heyendaalseweg nog altijd een barrière voor de campuscohesie. Tijd om de planning bij te stellen aan de realiteit. Maak van de Heyendaalseweg eindelijk een autoluwe campusweg. Met andere bestrating, verlaagde snelheid en verhoogde zebrapaden. En de loopbrug? Ach, laat maar hangen. Die is vooral van symbolische waarde, misschien was die zelfs wel daarvoor bedoeld. Een handreiking naar de overkant. Een lege buitengang als overgang. Ik zie het denk ik maar als kunst. Onbedoelde, lelijke kunst misschien, maar in zijn lelijkheid wel symbolisch waardevol. Fiets ik er volgende keer toch met andere gedachten onderdoor.

Lees alle columns van