Het begint wel een beetje eentonig en vermoeiend te worden, die gebarsten langspeelplaat van de PVV. We weten nu wel dat ze niet van moslims, Turken, Marokkanen, Polen, Europeanen en socialisten houden en de kiezer is het ook een beetje zat, getuige de duikeling van negen zetels die Wilders op 12 september in ontvangst mocht nemen. Maar Wilders geeft, met de hem welbekende flexibiliteit van een loden deur, geen krimp. Nu is het weer Arib die er van langs krijgt. Khadija Arib heeft de euvele moed om Kamervoorzitter te willen worden. En hoe reageert de PVV? Met de subtiele opmerking: ‘Nederland mag geen Marokkaan als Kamervoorzitter hebben.’ En eigenlijk, lieve lezer, ben ik het daar wel mee eens. Het lijkt mij inderdaad onwenselijk dat pak ’m beet Fatima Alaoui, woonachtig aan de Route de Casablanca te Azrou, de voorzittershamer van de Tweede Kamer ter hand neemt. Al is het maar omdat zij de taal die in ons parlement wordt gesproken niet machtig is en daarmee de orde niet kan handhaven. En vanwege de hoge kosten van het woon-werkverkeer, natuurlijk. Maar mevrouw Arib woont niet in Azrou, zij woont al sinds mensenheugenis in Nederland. Is al sinds 1998 Kamerlid. Belangrijkste vereiste daarvoor is dat je beschikt over de Nederlandse nationaliteit. En over een verklaring van goed gedrag trouwens, zo’n verklaring die een aanzienlijk deel van de vorige PVV-fractie niet kon overleggen. Het lastige als Marokkaan is dat je, als je al zou willen, deze nationaliteit niet af kunt leggen. Je blijft dus altijd Marokkaan – zoals je voor de PVV altijd allochtoon blijft, hoe lang je ook al in Nederland woont. Maar helaas, Arib is de voorzitter niet geworden. Ik had me zo verheugd op de incidenten waarbij Wilders de mond gesnoerd gaat worden door een Marokkaan. Een Marokkaan die de trawanten van de PVV zou wijzen op de fatsoensregels in het parlement. Een betere proeve van integratie is ondenkbaar.  

Lees alle columns van Tom de Wit