Ik heb ze er niet veel gezien en ze moeten, als ze hun punt nog willen maken, wel een beetje opschieten. Wie? De wappies op de universiteit natuurlijk. Want vanaf komende vrijdag is het hoger onderwijs een van de weinige plekken waar nog even een mondkapje gedragen moet worden. Een week later verdwijnt ook alhier de verplichting tot het dragen van een bekpamper, zoals het mond-neusmasker in anti-coronakringen meestal wordt genoemd en hoeft het alleen nog in het openbaar vervoer en op luchthavens – en is de Radboud Universiteit, net op tijd voor carnaval, weer maskervrij. Mijn tip voor Willem Engel: als je nog tegen coronamaatregelen wilt demonstreren, dan moet je er snel bij zijn.

Eigenlijk vind ik het afschaffen van die mondkapjesplicht wel jammer, want ik heb in de afgelopen jaren een aardige collectie aangelegd waar ik met pijn in het hart afscheid van zal nemen. Mijn mondkapje met het zegel van de Amerikaanse president is een van de topstukken, en is alleen nog maar in emotionele waarde toegenomen sinds Donald Trump door de kiezer uit het Witte Huis geschopt is. Maar ook mijn Casa de Papel-Picasso-masker draag ik graag – zo graag dat ik een nieuw exemplaar aanschafte toen ik dacht mijn oude verloren te hebben, en ik er nu dus twee heb.

Het zal wel weer even wennen worden. Van het vorige einde van de coronamaatregelen weet ik nog dat ik me wel erg ongemakkelijk in de lift voelde, waar de overgang van maximaal twee personen gescheiden door een dik plastic spatscherm naar een overvolle lift met twaalf hoestende studenten wat erg groot bleek voor mijn gevoel van veiligheid. Datzelfde zal ik nu wel weer hebben met het opheffen van de maskerplicht, waardoor zelfs de illusie van een barrière tussen de ziektekiemen van mij en de ander wordt weggenomen.

Ik zal ze dus missen, mijn maskers. Gelukkig staat er binnenkort weer een reisje gepland. Kan ik ze toch weer een paar uurtjes op.