Dat gaat weer een kort nachtje worden, vannacht. Zo eens in de twee jaar heb ik dat – als de Amerikanen weer eens naar de stembus gaan. Als Amerika-watcher ben ik natuurlijk wel aan mijn stand verplicht om me daar behoorlijk mee bezig te houden. Vannacht zit ik weer met popcorn en cola voor de buis, wachtend op de uitslag. Natuurlijk gaan mijn gedachten meteen terug naar twee jaar geleden, toen ik, net als vrijwel iedereen (Amerikadeskundige of niet), fors naast de uitslag zat.

En ik had het moeten zien aankomen. Nét voor de verkiezingen had ik een paar weken door de VS gereisd en aardig wat mensen gesproken – en daar waren verdomd weinig enthousiaste Hillary-aanhangers bij. Ook het enthousiasme voor Trump leek niet groot, maar hij werd – ongelooflijk in mijn ogen maar wel waar – gezien als de minste van twee kwaden. Hillary was meer van hetzelfde, was de kandidaat die recht had op het presidentschap – en daar houden Amerikanen niet zo van, ze hebben zich niet voor niets afgescheiden van de Engelse monarchie. Trump mocht dan een eikel zijn, hij was wel nieuw en onbesmet door Washington. Het schokeffect van The Donald zou het establishment wel wakker schudden.

We hebben gezien wat het heeft opgeleverd. Nóg meer polarisatie, racisme en geweld. En die polarisatie – er is zelfs eerder sprake van tribalisme – zorgt ervoor dat het nog lang onrustig zal blijven in Amerika. Voorspellen doe ik overigens niet meer. Sinds de zeperd van 2016 verschuil ik me hooguit achter die paar peilingen die toen wél een kans zagen voor Trump. Die peilingen wijzen nu op een gedeelde uitslag: de Democraten winnen het Huis van Afgevaardigden, de Republikeinen de Senaat. Over verdeeldheid gesproken…

Maar goed – om één uur vannacht zijn de eerste prognoses, om een uur of zes morgenochtend de waarschijnlijke uitslag. Met een paar uurtjes slaap er tussenin moet ik toch aardig in staat zijn om later op de dag college te geven. En anders zak ik gewoon even weg – alvast dromend van die échte verkiezingen, in 2020.