Op de derde verdieping van de Yale Art Gallery ligt een man onderuitgezakt tegen de muur. Springerig zwart haar, een baard van drie dagen, een bijna orgastische blik op zijn gezicht. Hij zet de spuit in zijn arm. Ik loop naar hem toe, bekijk hem eens goed en lees het kaartje naast zijn hoofd: ‘Drug Addict, by Duane Hanson’. Een hyperrealistische glasvezelpop. Gefopt. Het is de zoveelste grote naam tussen de andere meesters in het museum. Warhol, Lichtenstein, Kiefer. Monet en Manet. Picasso en Mondriaan. Kandinsky, Hals, Margritte Rubens. En een Van Gogh, ‘Le café de Nuit’. Allemaal in het bezit van deze universiteit. Nu pas wordt me ten volle duidelijk wat mijn huisgenoot bedoelde toen ze zei: ‘Yale ain’t rich. It’s wealthy.’ ‘Die pop is hier neergezet om esthetische distantie te creëren’, legt de studente kunstgeschiedenis van dienst me uit. ‘Je weet wel, om af te steken tegen de wat traditionelere kunst hier, door een wereld op te roepen die daar mijlenver van verwijderd is.’ Ik grinnik wat ongemakkelijk. Mijlenver wil namelijk zeggen: twee mijl. Zo ver is het pak ‘m beet naar The Hill, Dixwell of Newhallville, de foute wijken van New Haven. De wijken waar New Haven zijn status als op drie na gevaarlijkste stad van de VS aan ontleent. Waar de junks niet in een museum, maar gewoon op straat liggen. Waar geïmproviseerde hekken van kippengaas de drugsoorlog buiten de deur moeten houden. Waar de arme, werkloze immigrantenbevolking wanhopig wacht tot Yale misschien hun pand op wil kopen. New Haven is twee steden tegelijk. Eén troost: wie dat allemaal niet wil weten, hoeft nooit buiten de universiteitscocon te komen. Als die alledaagse realiteit je teveel is, kun je in New Haven ook gerust de hele dag esthetisch gedistantieerd tussen hyperrealistische glasfibersculpturen slijten.

Lees alle columns van Henk van Houtum