‘Jij hebt nu gewoon fulltime weekend!’ Dat is de conclusie die mensen steeds lijken te trekken. Ja, was het maar zo’n feest. Ik had liever fulltime werk gehad.
Als mijn huisgenoten op maandagochtend naar hun werk vertrekken, blijf ik in mijn bed liggen terwijl ik de Olympische Spelen kijk (Yes! Twee weken tijdverdrijf!).
Helaas, het is ‘het seizoen niet’, dus ik heb (als de Olympische Spelen klaar is) niks te doen. Vanaf maart komen langzaam de vacatures in de horeca op internet. Dus daar wacht ik dan maar op.
Gelukkig is het gezellig zodra mijn huisgenoten thuis zijn. Ik ken ze al een tijdje en er kwam in dit huis toevallig een kamer vrij waar ik zo in kon gaan wonen.
In de weekenden zijn er regelmatig mooie feestjes in mijn huis (in mijn huis: ik hoef alleen maar een trap op en dan lig ik in bed). Los van de feestjes, zijn de twee beste kroegen van Middelburg ook slechts een halve minuut fietsen. Allemaal goed voor mijn tijdverdrijf.
Af en toe doe ik mee aan een meeloopdag bij een eventuele volgende studie. De meeloopdagen zorgen soms voor uitsluiten en soms voor nog meer onzekerheid. Dat is hoe het komende half jaar er vooral uit zal gaan zien: steeds een stukje (on)zekerheid.
Nu schijnt dit mijn laatste column voor Vox te zijn. Dus moet ik (super geëmotioneerd) allemaal mensen gaan bedanken. Om daarbij niemand te vergeten, doe ik het zo: bedankt Vox, voor de fijne tijd! Ik heb veel van jullie geleerd en zal de redactie echt missen (eigenlijk mis ik het nu al).
Goed. Genoeg clichés.
Om de dagen enigszins nuttig door te komen, houd ik mezelf zo veel mogelijk bezig met cursussen, vrijwilligerswerk en de vaatwasser uitruimen. Ik ben een fulltime tijddoder. Omdat het kan. En moet, eigenlijk.

Lees alle columns van Ilana Noot