Zou het komen doordat je er geen extra papiertje voor hoeft te halen, dat er nogal wat, laat ik maar zeggen, kleurrijke hoogleraren in de universitaire wereld rondlopen? Van die types waarvan je je afvraagt hoe die in godsvredesnaam ooit de toga in zijn geparachuteerd? Zou best kunnen. Om doctor te worden moet je promoveren, om hoogleraar te worden alleen maar solliciteren. Bij beide worden fouten gemaakt, natuurlijk, maar het aardige is dat als er bij promoties al fouten worden gemaakt, dat meestal te herleiden is tot begeleidende hoogleraren – en dat dus mijn vraag gewoon blijft zoals-ie is. In de oertijd van mijn werkzaamheden werd mijn vakgroep bestierd door een hoogleraar die, naast zijn wetenschappelijke arbeid (die overigens vooral door ons, zijn medewerkers, werd verricht) een column schreef in het gerespecteerde blad Privé. Het werd de nagel aan zijn professionele doodskist, vooral toen hij schreef dat de koningin werd omringd door dwergen, waarmee hij niet aan sprookjes refereerde, maar aan het niveau van de vaderlandse politici. Niet erg handig als je werkzaamheden door diezelfde politici worden gefinancierd, zo bleek. Er kwam pas weer rust in de tent toen de betreffende professor op non-actief was gesteld, waar overigens nog wat andere akkefietjes aan vooraf waren gegaan. Wat korter terug hebben we allemaal de deconfiture van Diederik Stapel mogen aanschouwen, de onderzoeksmateriaalfabricerende sociaal psycholoog die tegenwoordig zijn boterham bij elkaar scharrelt als chauffeur, maar in de media roeptoetert dat iedereen een tweede kans verdient. Wellicht, maar hij dus niet. René Diekstra was hem voorgegaan, ook psycholoog, maar hij plagieerde alleen maar. Een vergrijp waarvoor studenten tegenwoordig met kop en kont de universiteit worden afgedonderd. Exit Diekstra dus. Ook geen tweede kans. Tweede kansen zijn zeldzaam op de universiteit, tenminste, als je een wetenschappelijke doodzonde hebt begaan. Als je je uit die zonde kunt kletsen, dan kun je nog geluk hebben. Zo iemand hebben wij op onze universiteit. Maar in plaats van die kans aan te grijpen twittert de betreffende hoogleraar dat ze minister van Economische Zaken Henk Kamp ‘op zijn bek’ wil slaan. Soms heeft een nog smeulend vuur maar één klein vonkje nodig om weer tot een uitslaande brand uit te groeien…

Lees alle columns van Paul van den Broek