Ik was er weer bij hoor, gisteren, bij de opening van het academisch jaar. En ik moet zeggen, het viel me zeker niet tegen. Sterker nog, er zaten heel goede elementen in. Het persoonlijk verhaal van studente Guyana Zijl was voor mij het meest indrukwekkend – wat gun ik haar doelgroep dat ze inderdaad pastor wordt. En minister Ernst Kuipers was prima, evenals de voormalige campusdichter Derk Wijkamp en ook Boyband, de literaire boyband was op zijn minst leuk – voor zover ik het kon verstaan dan, want de combinatie van zang en muziek was óf te veel voor de geluidsinstallatie van de Vereeniging, óf voor mijn inderdaad wat in kwaliteit teruglopende oren.

Niets te zeuren dus pH-neutraal, denk je dan – maar dan heb je het toch mis. Het programma mag dan wel prima zijn geweest, maar het venijn zat ‘m dit keer niet alleen in de staart, maar ook helemaal in het begin. Ik doel daarmee uiteraard op het traditionele begin en einde van een academische plechtigheid aan de Radboud Universiteit. Zo’n 99 van de 100 jaar die we over een maandje vieren, werd iedere ceremonie geopend en gesloten met gebed, maar dat is dus sinds kort niet meer het geval. Niet dat het verdwenen is, maar in plaats van ‘gebed’ heet het nu ‘de woorden’.

Zelden heb ik zo’n slecht gecamoufleerde kosmetische ingreep mogen aanschouwen (en ik ben net terug van het strand van Mallorca, dus dat zegt wat). De woorden zijn nog exact dezelfde als de 99 jaar hiervoor en vragen nog steeds de heilige Geest om verlichting van verstand en hart, nog steeds wordt iedereen opgeroepen te gaan staan, en nog steeds antwoordt de halve zaal na deze blijkbaar niet langer religieuze ‘woorden’ met ‘Amen’. En dan vraag ik me dus in arren moede af: waarom? Heeft nu werkelijk iemand gedacht dat het volledig vasthouden aan de betekenis en de inhoud, maar het veranderen van het label ‘het gebed’ in ‘de woorden’ ook daadwerkelijk iets verandert en een zinvolle bijdrage is aan – ja, aan wat eigenlijk?

Vlees noch vis is het, hom noch kuit. Ik zeg: schaf af dat hele ritueel, óf maak er weer een full-blown gebed van. Maar deze rare tussenoplossing is voor een voormalig protestant als ondergetekende nét ietsje te katholiek.