Ik zit op de bank, in kleermakerszit. Ik zit op de rechterhelft, want links kan niet meer. Er liggen papieren, een kussen en de afstandsbediening van een of ander apparaat. De armsteun rechts kan ik niet gebruiken, want foldertjes en post. Als ik recht vooruit kijk, kijk ik tegen een wasrek aan, volgehangen met handdoeken van de Postcodeloterij, Harry Potter en guldentientjes. Mijn bureau is een veldslag: bonnetjes, koffiemokken, bananen. Over de keuken begin ik liever niet.

Ik hoor u denken: ik dacht dat mijn favoriete columnist een opgeruimd persoon was? Hoe anders zulke opgeruimde columns? Helaas, waarde lezer, allesbehalve. Ik ben nu wat je noemt een sloddervos. Ik heb de vervelende karaktereigenschap dat ik elke ruimte binnen een dag eruit kan laten zien alsof er een Braziliaans carnaval heeft plaatsgevonden, gecombineerd met een uit de hand gelopen voetbalwedstrijd en ontsnapte dieren uit de plaatselijke zoo. En waar ik mijn ouders en mijn vriendin jarenlang gevat van repliek heb weten te dienen als ze me er weer eens op wezen (lees: als ze erover zeurden), wordt het mezelf ook teveel nu. Het einde nadert. Dit zijn de echte tekenen van ouderdom.

Het antwoord ‘moet je er effe aan ruiken’ volstaat niet meer op de vraag of die was op de grond schoon is. ‘Alleen afwassen wat je nodig hebt’ kan niet meer en tweewekelijks even stofzuigen is niet meer genoeg – zeker niet als Daphne straks weer thuiskomt uit het ziekenhuis.

Ik gruwel van het idee, maar ik moet tijd in gaan ruimen (vat je ‘m?) om het huishouden te doen. Mijn grootste antihobby wordt me opgedrongen door mijn eigen persoon – zonder dat ik het wil, word ook ik verstandig. En dat is lastig. Want ik weet dat het moet, schoonmaken, écht waar, maar ik moet het wel dóen. En ik moet een beginnetje maken. Maar hoe? Peinzend staar ik naar mijn guldentientjes.

‘Tuuut, tuuut…’ Mijn telefoon gaat over.  ‘Mam? Met Sjors! Hee! Wat doe je volgende week?’

Lees alle columns van Sjors