Er is geen ontkomen meer aan. Het mailen, bellen en whatsappen is in de ban gedaan. Het lijkt erop dat iedereen alleen nog maar wil videobellen. En niet alleen voor zakelijke doeleinden maar ook het privéleven is een aaneenschakeling van beeldbelsessies. Want de clubjes waarvan je lid bent willen ook meedoen aan ‘Heel Nederland Zoomt’.

Het videobellen gaat echter niet iedereen even goed af. Het helpt al als bellers begrijpen dat de camera het best op ooghoogte kan staan en zowel het gezicht als een deel van het lichaam in beeld is. Nu zie ik in plaats van gezichtjes vaak kruintjes en landingsbanen waardoor de impact van de coronacrisis extra wordt benadrukt.

Gelukkig heb ik zelf geen last van een uitgegroeide coupe soleil en verschijn ik steeds in de make-up en met geföhnd haar in beeld. Check. Hoe komt het dan – vroeg ik me af – dat ik na een dag videobellen gesloopt ben? Dat komt doordat een deel van de interactie en communicatie door het videobellen verdwijnt. Hierdoor draait je brein kennelijk overuren. Als je elkaar ‘fysiek’ ontmoet, bestaat communicatie ook uit lichaamstaal lezen, de intonatie van de stem interpreteren en zelfs geur schijnt een rol te spelen. Dat missen we dus voor een deel bij het videobellen. Tel daarbij op dat beeld en audio met een vertraging van vijf seconden bij de ander doorkomt.

Voorlopig ben ik nog niet van het videobellen af en is de toepassing in mijn werk zelfs uitgebreid. Sinds afgelopen vrijdag is er namelijk een wet die het mogelijk maakt dat iemand die door corona is afgesloten van de buitenwereld toch bij de notaris een testament kan maken. Normaal gesproken doe je zoiets persoonlijk. Nu zijn echter de verpleeghuizen dicht en laten sommige ziekenhuizen geen bezoek – ook geen notaris – toe. In die situaties kan er tijdens de coronacrisis van een ‘Skypetestament’ gebruik worden gemaakt, een testament dat de notaris opstelt via videobellen.

Vorige week had ik mijn eerste reeks ‘Skype-tentamens’ en inmiddels is duidelijk dat dit ook de rest van dit collegejaar de wijze van tentamineren zal zijn. Gelukkig is de eerste reeks goed gegaan. De studenten van vorige week hadden hun kamer keurig opgeruimd en geen voorzeggers verstopt onder het bed of bureau. Want tja… van de autoriteiten moet ik vóór ik begin met een mondeling, vragen of de student even met de camera een pirouetteje wil draaien.

Dat het ‘nieuwe’ werken wat met je doet, wordt ook door de universiteit erkend. Ik ontving een enquête waarin werd gevraagd naar mijn welbevinden en mentale state of mind. Wel, die laatste is uitstekend: ik heb geen kinderen die ik les moet geven en geen geliefden die ziek zijn. Ik heb eerder te veel dan te weinig werk – business as usual – en vind het heerlijk dat ik Mr. Law nu veel meer zie. Toch kon ik het niet nalaten om in het vrije opmerkingenveld te typen: Ik Skype en Zoom, dus ik besta.