Het sneeuwt nu al drie dagen in New Haven. En sneeuwen betekent hier ook echt sneeuwen: niet gewoon een halfuurtje, maar de hele dag vlokken zo groot als theeschoteltjes met stormkracht in je snuit. Wat betreft de gladheid hebben ze het goed geregeld: de hele dag rijden er sneeuwschuivers af en aan om de versgevallen sneeuw in grote hopen naar de kant van de weg te schuiven. Die hopen vriezen vervolgens dan weer vast en vormen verraderlijk breekbare barricades van ijs en smurrie. Maar er is niemand meer die op de barricades klimt: de campus van Yale raakt langzaam uitgestorven, en mensen vliegen uit naar hun familie of warmere oorden. Alleen ik ben nog hier. Mijn gebruikelijke winterdip blijft dit jaar uit, want alles is zo prachtig wit. De grote kerstboom in het park, die er eerlijk gezegd wat treurig bijstond, is behoorlijk opgefleurd door de duizenden lichtjes. Naast de boom brandt feestelijk een gigantische menora. Mensen ploeteren zich met zichtbare moeite door de alsmaar groeiende sneeuwmassa. Het is grappig: op deze universiteit zijn mensen uit Californië, uit Brazilië, uit Saudi-Arabië die nog nooit sneeuw hebben gezien. Ze kijken hun ogen uit, maar vervloeken ook die witte vlokjes die hun vlucht vertragen, die hen gescheiden houden van hun sneeuwvrije thuis. Mij doet het niks. Ik blijf lekker hier met kerst en ik hoef nergens heen. Ik wacht mijn vriendin, die is ingevlogen, op op het station. We slenteren naar mijn huis door de sneeuw die inmiddels tot onze knieën komt. En het sneeuwt maar en sneeuwt maar. We komen thuis en beginnen aan het kerstdiner dat klaarstaat. We kijken uit het raam, maar zien niets meer door de witte zee die ons van de buitenwereld afsluit. We zitten vast. Maar het geeft niet, want we zijn samen deze kerst, en de wereld komt in januari wel weer.

Lees alle columns van Henk van Houtum