In mijn omgeving krijg ik regelmatig de vraag of ik al wel eens iemand in real life gereanimeerd heb.  Wanneer ik dan met nee antwoord, zie ik de teleurstelling van de gezichten afdruipen. Reanimeren is voor veel mensen de ultieme medische handeling die een arts uitvoert.  We leren het al in het eerste jaar – op poppen. Dertig borstcompressies, dan twee mondbeademingen. De ideale frequentie is honderd compressies per minuut. Een fijn hulpmiddel is de hit Stayin’ Alive, van de Bee Gees, die ironisch genoeg precies het goede ritme heeft voor een reanimatie.  Ik heb het talloze keren geoefend, maar nog nooit voor het echie uitgevoerd.

En eerlijk is eerlijk, daar ben ik zelf ook teleurgesteld over. Hoe cru het ook klinkt, ik sta te popelen om een keer in een reanimatiesetting terecht te komen en de handen uit de mouwen te steken. Maar waarom? Indirect gun ik dan toch een mens van vlees en bloed een levensbedreigende situatie toe? Indirect gun ik een waarschijnlijk gelukkige echtgenoot of echtgenote, zoon of dochter, dan toch verdriet toe?

Een aantal andere co-assistenten uit mijn cogroep heeft al wel eens iemand gereanimeerd. Sommige zelfs twee keer. Of drie. Ik ben stikjaloers. Onlangs heb ik me aangemeld op de site van de Hartstichting voor burgerhulpverlener. Als burgerhulpverlener krijg je een oproep wanneer er een slachtoffer met een hartstilstand bij jou in de buurt is. De locatie van het slachtoffer krijg je doorgestuurd en het systeem bepaalt wie de opdracht krijgt om te reanimeren en wie de opdracht krijgt om een defibrillator te halen.

Een erg waardevol en dankbaar systeem dat menig mensenleven redt. Voor mij vergroot het de kans dat Het Moment dan eindelijk een keer daar is. Ethisch verantwoord klinkt het niet, maar zo evident het verschil tussen leven en dood in je handen hebben, heeft gewoon iets bijzonders.

Om je aan te melden als burgerhulpverlener klik je hier.  

Lees alle columns van De Co