Sterfelijk
Daar lag ik dan. Hondsberoerd en mezelf afvragend of ik ooit zo ziek was geweest, wanneer het in godsnaam zou eindigen en hoe het ook alweer voelde om nergens last van te hebben. Drie weken lang heb ik in deze staat van mentale ontbinding verkeerd, tot ik me eindelijk goed genoeg voelde om me te begeven in de wereld der levenden. Ik ben er weer, bijna helemaal ‘heel’ en fit genoeg om deze column te schrijven en aan avonturen te beginnen.
Maar ben ik nog dezelfde? Vier weken geleden voelde ik me nog een onoverwinnelijke Bacchus; ik feestte, was in topvorm en genoot naar hartenlust van mijn zelfvertrouwen en de zaken die mijn zelfvertrouwen mij bracht. Ik zat barstensvol energie, zong waar mogelijk, kou deed mij niks, ik voelde me verheven… Niets kon mij deren. En toen werd ik ziek. Het idee van sterfelijkheid en het lang verloren gewaande gevoel van kwetsbaarheid traden mijn leven weer binnen. Een ziek en zielig hoopje botten gesteund door wat spieren, spieren die door bedlegerigheid langzaam vergingen, net als mijn zelfvertrouwen.
En toen was daar een privénummer dat mij dagenlang probeerde te bellen. Telefoneren doe ik sowieso niet graag, maar in een zieke staat al helemaal niet, dus liet ik het maar. Op een middag, luisterend naar de Coen & Sander Show van 3FM overviel de schrik mij en kwam ik er langzaam achter dat het telefoontje van hen kwam; ik had me een tijd geleden in een baldadige bui blijkbaar opgegeven voor één of ander datingcircus rondom één van hun stagiaires. En nu zat ik bij de laatste acht kanshebbers. Over slechte timing gesproken. Slecht getimed was ook een ander telefoontje, van de dokter ditmaal, die mij naar aanleiding van bloedprikken meldde dat ik Pfeiffer had. Ai.
Enfin, op het moment voel ik me weer goed, op wat vermoeidheid na, en heb ik 20 november een speeddate met Max in de studio van 3FM. Voor dat hele circus moet ik ook een gedicht schrijven. Hoewel ik me goed voel, merk ik dan toch de verandering die ik door het ziek zijn hebt doorgemaakt: onzekerheid, ik weet niet of het me wel lukt, een mooi gedicht schrijven. Ook ben ik nerveus, iets wat ik al een flinke poos niet ben geweest. Onzeker, kwetsbaar, nerveus… het is ook wel goed om me weer eens mens te voelen.
Lees alle columns van Wouter van Es
Hanzel schreef op 17 november 2014 om 16:17
Ik neem aan dat dit ironisch is toch? Zo niet dan volgt hier de korte samenvatting.
Over het algemeen ben ik geweldig, ik ben gespierd, val goed in de smaak bij vrouwen en heb een briljant leven. Laatst gebeurde er wel iets vreemds, door mijn exorbitante levensstijl kreeg ik Pfeiffer en voelde ik me wat ziekjes. Ik kwam opeens tot inkeer, ook ik heb mijn zwakke punten. Nouja, zwakke punten, alleen als ik ziek ben natuurlijk! Owja, heb ik al gezegd dat ik geweldig ben?
Wouter schreef op 17 november 2014 om 19:32
Parafraseren moedig ik altijd aan, maar ik vind het zuurgehalte in je reactie toch wat hoog. Jouw aannames (geweldig, gespierd, val goed in de smaak bij vrouwen, briljant leven, exorbitante levensstijl), tja… dit vul je zelf allemaal in he? Nergens genoemd. Als ik die indruk geef en jij dat in mijn woorden leest, dan kan ik daar weinig aan doen. Deze column is een uiting van mijn gevoel, hetgeen mij bezighoudt en hetgeen mij dwarszit en in deze editie vertel ik hoe ik van mijn ‘flow’, goede gevoelens, zelfvertrouwen door het ziek zijn besef dat het ook anders kan, dat ik aan bepaalde ijdelheden (ik weet niet of je daar op doelt, maar daarin moet ik je dan gelijk geven) teveel waarde heb gehangen, uit mijn positieve vibe ben gedonderd en nu met mijn snotneus op de feiten wordt gedrukt.
Ik ben ook maar een mens, net als jij. Met mijn onzekerheden, twijfels en kwetsbaarheid. Ook al heb ik die een tijd lang niet sterk gevoeld.
In ieder geval, dank voor je feedback,
Wouter
Bram schreef op 17 november 2014 om 19:55
Speeddate met Max? Ben jij van de herenliefde?