De jongen die me in Middelburg de Boedelbak verhuurt, vindt dat ik naar de goede kant van het land ga. Hij is vijf jaar geleden vanuit Nijmegen naar Middelburg (de verkeerde kant van het land) verhuisd. Hij vindt Middelburg zo stil en er gebeurt niks (vooroordeel; niet waar). Hij zou zo weer teruggaan als hij kon. Maar de vrouw wil niet. En dan ben je kansloos, schijnt.

Met deze wijsheden in het achterhoofd rijden we naar Nijmegen om al mijn spullen in de Boedelbak te proppen. Het lijkt alsof ik in dat halfjaar studeren mijn hoeveelheid bezittingen verdrievoudigd heb, maar gelukkig kan alles mee. Heel makkelijk gaat het echter niet –  verkrampt op een trap staan met een kast waar je geen grip op hebt, je kent het wel. Ik calculeer alvast duizend kilo spierpijn in voor morgen.

Tijd om Nijmegen gedag te zeggen. Vreemd, maar opgelucht. Terug naar Middelburg, waar ik tot augustus woonde. Het leukste aan het verhaal is natuurlijk dat al deze spullen twee uur later weer uit de Boedelbak moeten, mijn nieuwe kamer in. Die ligt op de tweede verdieping. Twee trappen dus deze keer (alsof eentje nog niet genoeg was) en middenin een drukke winkelstraat. Spierpijn in het kwadraat. Verhuizen is zeg maar echt niet mijn ding. Ik stel dus ook voor dat de volgende studie die ik kies de goede is, zodat ik dit niet te vaak hoef te doen.

De verhuistegenslagen beginnen natuurlijk te komen op het moment dat je honger hebt. Gelukkig blijft het bij een kast die we middenin de drukke winkelstraat uit elkaar moeten halen en kunnen we vrij snel gaan eten. In Kaffee ’t Hof. Waar ik alle mensen ken.
Hallo Middelburg, daar ben ik weer.

Lees alle columns van Ilana Noot