Een van mijn vele problemen betreft mijn imago. Niemand gelooft dat ik wetenschapper ben. Zo vermoedde een voormalige mevrouw PH-neutraal dat ze een bouwvakker aan de haak geslagen had – een werkloze bouwvakker om precies te zijn – en haar toenmalige beste vriend meende dat ik iets kunstenaarachtigs deed. Maar wetenschapper, nee, dat leek ze stug. Mij eigenlijk ook, moet ik bekennen. Als kleine jongen droomde ik er niet van, terwijl ik toch een wat afwijkende beroepswens had: ik wilde dominee worden. Vooral omdat je dan maar één dag in de week hoefde te werken, maar toch. Later maakte de kansel plaats voor een gedroomde carrière als dierenarts en legerofficier. Maar het werd dus wetenschapper. Against all odds. En ik ben er ook niet echt zeker van dat het een perfect passende beroepskeuze is. Waar collega’s bijvoorbeeld het liefst hele dagen doorbrengen in archieven, ben ik er alleen in uiterste noodzaak te vinden. We hebben een gecompliceerde relatie, de wetenschap en ik. Lukt het in Nederland nog wel om toch duidelijk te maken dat ik heus wel werkzaam ben op een universiteit, in het buitenland is dat een stuk lastiger. En daar bevind ik mij toevallig nu. Een Duitse enclave aan de Spaanse kust – en Duitse wetenschappers zijn van een totaal ander kaliber dan Nederlandse. Sla er een willekeurige Duitse wetenschappelijke publicatie op open en je ziet het meteen aan de bladspiegel. Een halve pagina tekst en verder alleen maar voetnoten. Zo zijn die wetenschappers zelf ook. Saai tot op het bot. Na één blik wist ik zeker dat ik hier de enige ben met een doctorstitel. Niet dat dat er wat toe doet, want de komende dagen ben ik gewoon bouwvakker. Scheelt een hoop gedoe, en ik zit er ook niet echt op te wachten om hier als Herr Doctor aangesproken te worden. Wetenschapper ben ik thuis wel weer. En dat is al lastig genoeg.

Lees alle columns van Paul van den Broek