Sarah Neutkens is pas twintig jaar, maar bracht vorig jaar haar debuutalbum Cumulus uit. En met succes: het werd door internationale radiozenders en media opgepikt. Vandaag verschijnt van de student kunstgeschiedenis een nieuw album: Pieces for Strings.

Wat is er sinds Cumulus gebeurd?

‘Heel veel! Het is best hard gegaan. Ik kreeg internationale recensies en kwam op de internationale radio. Maar heel lang heb ik er niet bij stilgestaan: vorig jaar zomer ben ik al begonnen met nieuwe stukken bedenken.’

Was het je plan om nog een cd te maken?

‘Nee, dat was eigenlijk helemaal niet mijn intentie. Het ging een beetje vanzelf. Ik wilde mezelf weer uitdagen. Voor mijn eerste cd heb ik alleen voor piano geschreven, dat speel ik zelf. Maar je bent toch een beetje een suffe componist dan, dus ik wilde ook voor andere instrumenten schrijven.’

‘Ik heb de stukken in mijn hoofd gemaakt. Ik had alleen helemaal geen zin om alles te noteren en de juiste bezetting te vinden. Maar toen dacht ik: “Ik wil dit wel laten horen aan de rest van de wereld”.

Hoe ben je te werk gegaan?

‘Dat was nog best lastig. Ik speel de instrumenten zelf niet en had geen opnamelocatie. En vind maar ergens een strijkorkest. Ik heb meerdere strijkorkesten en musici benaderd, maar dat mislukte telkens. Iedereen bij elkaar brengen bleek niet te doen.’

‘Uiteindelijk ben ik via mijn vader, die ook musicus is, en zijn collega in contact gekomen met het Dutch String Collective. Zij hebben getoerd met bijvoorbeeld Douwe Bob, maar ook Schubert gespeeld in het Concertgebouw. Die combinatie van popmuziek en klassieke muziek was precies wat ik zocht. Ik wist eerst niet hoe ik het moest betalen, maar uiteindelijk hebben we een deal kunnen sluiten. In één dag hebben we de hele cd opgenomen.’

Dat zal een spannende dag zijn geweest.

‘Héél spannend. Het was het eerste moment dat de musici mijn stukken zagen. Ik had de muziek ook alleen nog maar in mijn hoofd gehoord. Gaat het allemaal kloppen?’

‘Ik heb zelf de opnames geregisseerd. Dat was wel onwennig. Ik voelde me een broekie die musici met veel meer ervaring moest vertellen dat het niet zo klonk zoals ik wilde. Maar ik moest echt streng blijven van mezelf. Het moest wel mijn werk worden uiteindelijk.’

Wat heb je bij de tweede cd anders gedaan?

Lachend: ‘Alles! De eerste cd heb ik uitgebracht bij mijn eigen label. Ik deed zelf de promotie. Onaangekondigd bracht ik de cd uit en ik ging toen pas media benaderen of ze er aandacht aan wilden besteden. Nu probeer ik veel meer van tevoren te promoten.’

Vorig jaar zei je dat muziek altijd voor je studie zou gaan. Is dat nog steeds zo?

‘Absoluut. Muziek is altijd de prioriteit. Maar ik ben blij dat het goed te combineren valt met mijn studie. In januari was het wel even zwaar. Toen had ik veel tentamens en was ik veel bezig met de opnames. Je moet musici snel regelen, anders krijgen ze misschien een opdracht die beter betaalt.’

Wat volgt hierna?

‘Ik hoop dat veel mensen de nieuwe cd mooi gaan vinden. De ultieme droom is dat een heel goed ensemble denkt: “Dit willen we uitvoeren”. Al is het maar een halve minuut.’

‘Er komt zeker meer. Ik heb toevallig vorige week bedacht dat ik een symfonie wil gaan schrijven. Dus ik ben nu bezig met me inlezen en ideeën bedenken. Verder schrijf ik ook nog voor een Canadees tijdschrift, doe ik modellenwerk en exposeer ik. Ik houd mezelf wel bezig.’