Veertig miljoen views op YouTube en 28.000 likes op Facebook – Valentina Lisitsa is een hippe pianiste. Krijgt zij Vox-redacteur Linda van der Pol niet enthousiast voor Beethoven e.a., dan niemand. Gisteravond trad ze op in concertgebouw De Vereeniging. Haar programma bleek ongewild actueel.

Klassieke muziek? Dan laten jongeren het afweten. Lisitsa is misschien wel de laatste troef van de Nijmeegse Stichting voor Kamermuziek. Maar ook zij krijgt niet al te veel studenten naar de concertzaal. Student Nederlands Jorien de Boer en ik voelen ons een beetje underdressed. Het publiek gevormd door grijze echtparen. Hij in zijn mooiste overhemd, zij met een kortgeknipt kapsel. Voordeel van zo’n concert: geen geroezemoes achterin, geen biergevechten en geen oplichtende lcd-schermpjes. Lisitsa wordt warm onthaald. Ze drapeert haar rode jurk om de pianokruk en zet een stuk in van de Russische componist Alexander Scriablin. Vervolgt met Schumann. Heerlijk, wegdroommuziek. Maar dat wordt sommige mensen iets te andante: de vrouw voor me knikkebolt. Gelukkig komt er meer vaart in het stuk vóór het echt eentonig wordt. Jorien is enthousiast. ‘Die energie! Dat maakt haar spel zo mooi.’ Wanneer de pianiste na een uur opstaat, klapt iedereen zo hard dat ik vermoed dat het concert voorbij is. Maar nee: de pauze begint. Vanuit de coulissen twittert Lisitsa: ‘I am at intermission break. About to face Prokofiev #7 and Appassionata. With this news. #heartbroken.’ Bomexplosies bij de marathon in Boston. Ik weet nog van niets, net als het gros van het publiek. Wij zien de wrangheid in het programma pas achteraf. Uitgerekend nu moet Lisitsa de oorlogssonate ‘Stalingrad’ spelen – een compositie die angst, oorlog en bominslagen ademt – gevolgd door de beroemde Beethovense ‘Appassionate’, over noodlot en ongedurigheid. Met lichtpuntjes in de vorm van romantische thema’s, dat wel. Ze speelt ruim twee uur, alsof haar handen nooit moe worden, en geeft dan nog drie toegiften. ‘Heel ongebruikelijk!’ bevestigen de mensen naast mij. Dit is emotie. Die toegiften moeten bedoeld zijn voor de marathonlopers, niet voor deze klappende Nijmegenaren. Ja, ik kom terug, en zal de voordringende oma’s in de garderobe voor lief nemen. / Linda van der Pol