Geneeskundestudenten springen bij in de strijd tegen het coronavirus. De Nijmeegse co-assistent Norah (niet haar echte naam) werkt op de verpleegkundeafdeling in een Brabants ziekenhuis en houdt voor Vox een dagboek bij. ‘Vandaag overleed een man met wie ik even daarvoor nog een praatje maakte.’

Vrijdag 20 maart – Wachten op de piek

‘Toen het coronavirus zich twee weken geleden snel begon te verspreiden in Brabant, werden alle coschappen van Nijmeegse geneeskundestudenten stopgezet. We moesten allemaal paraat staan voor het geval we nodig waren bij de hulp aan coronapatiënten.’

‘Na twee dagen werd ik opgeroepen. Sindsdien ondersteun ik verpleegkundigen op de coronavleugel van een Brabants ziekenhuis. Het werk is niet medisch, maar heel divers. Soms betekent het dat ik familie van zieken ontvang en hen voorzie van beschermende kleding. En soms dat ik spelletjes speel met de patiënten of maaltijden naar hen toebreng.’

‘Ik zie het aantal patiënten gestaag toenemen’

‘Ik zie het aantal patiënten gestaag toenemen. Inmiddels zijn er al meerdere corona-units bijgekomen in ons ziekenhuis. En dat is hard nodig.’

‘Op mijn afdeling is er gelukkig nog genoeg medisch materiaal zoals mondkapjes, beschermingsbrillen en schorten. Maar een tekort dreigt, en de piek moet nog komen. Ik hoop daarom dat de mensen thuis de ernst van de situatie inzien. En dat zij hun mondkapjes en andere medische spullen – als ze die hebben – zo snel mogelijk inleveren.’

Zaterdag 21 maart – Het mortuarium

‘Soms voelen coronapatiënten zich het ene moment redelijk goed, maar takelen ze het volgende moment plotseling af. Vandaag overleed een man met wie ik even daarvoor nog een praatje maakte. Even later werd hij afgevoerd naar het mortuarium. Dat raakte me enorm.’

‘Ik vind het fijn om mensen te kunnen helpen. Patiënten zijn extra dankbaar deze dagen, dat merk je. Bovendien is de steun van de rest van Nederland écht voelbaar. We ontvangen bloemen en restaurants bieden maaltijden aan. Ook doneren drogisterijen handcrème om uitdroging van onze handen, die we continu ontsmetten met alcohol, tegen te gaan. Uit de hulp die we ontvangen spreekt een immens gevoel van solidariteit. Ik put er kracht uit.’

Maandag 23 maart – Eenzaam lijden

‘Patiënten mogen maximaal twee bezoekers ontvangen. Dat betekent dat de patiënt en sommige directe naasten niet de kans krijgen elkaar te zien, ook niet als de patiënt op het punt staat te overlijden. Het is een noodzakelijke maatregel, begrijp me niet verkeerd, maar ik vind het wel heel pijnlijk.’

‘Er komt een psycholoog beschikbaar met wie we in de pauzes kunnen praten’

‘Gelukkig heeft het ziekenhuis oog voor ons medewerkers. Er komt een psycholoog beschikbaar met wie we in de pauzes kunnen praten. Ik vind dat fijn en super belangrijk. Het personeel moet overeind blijven de komende periode.’

Dinsdag 24 maart – Bange verpleegkundigen

‘Verschillende patiënten uit de niet-corona afdelingen blijken ineens ook besmet met het virus. Zij gaan meteen naar de coronavleugel. Maar de andere patiënten en verpleegkundigen op zo’n afdeling blijven nerveus achter. Ze zijn bang dat ze ook besmet zijn.’

‘Vandaag kwam een vrouw op bezoek bij haar ernstig zieke man, voor wie de vooruitzichten slecht zijn. Bij binnenkomst vertelde ze een andere bezoeker hoe zij het beschermingspak aan moest trekken. Uit haar ervaring bleek dat ze al voor de zoveelste keer langskwam. Het geeft de lange lijdensweg weer die zij en haar man ondergaan.’

Vrijdag 27 maart – Billen wassen

‘Ik zie steeds meer in dat verpleegkundigen zó veel meer doen dan alleen maar ‘billen wassen’. Sterker nog, ze zijn onmisbaar. Ze verschonen bedden, hebben nauw contact met patiënten, leggen het infuus aan, en ga zo maar door. Zonder hen functioneert het ziekenhuis niet. En, hoewel de werkzaamheden niet medisch zijn – en dus niet direct relevant voor mijn studie geneeskunde – denk ik nu: het is super belangrijk om als arts oog te hebben voor het fantastische werk van een verpleegkundige.’

Volgende week verschijnt een nieuw dagboek van Norah op Voxweb