Zelden heb ik zulke bizarre televisie gezien als het ‘gesprek met de minister-president’ van afgelopen vrijdag. Een interviewer die probeert de premier uitspraken te ontlokken, en een premier die op elke vraag antwoordt dat hij daar geen antwoord op kan geven. Het meest gebruikte woord was ‘radiostilte’. Thijs van den Brink: ‘Is er bijna een akkoord?’ Rutte: ‘Daar kan ik geen antwoord op geven vanwege de radiostilte.’ Van den Brink: ‘Hoe was het ritje met SGP’er Van der Staaij?’ Rutte: ‘Dat geeft inzicht in het proces, dus daar kan ik vanwege de afgesproken radiostilte geen antwoord op geven.’ Van den Brink: ‘Wist u dat Wilders ging twitteren dat het nog alle kanten op kan gaan?’ Rutte: ‘Daar kan ik geen antwoord op geven vanwege de radiostilte.’ Van den Brink: ‘Maar tijdens de persconferentie zei u al dat u dat wist!’ Rutte: ‘O ja, dat klopt, dus ik kan er wel antwoord op geven want dan het valt niet onder de radiostilte.’

Hoeveel zin heeft zo’n wekelijks gesprek met een premier die niets wil zeggen? Had Rutte, in aanvulling op de radiostilte, niet beter even ook een paar weken televisieblindheid kunnen doorvoeren? Tien minuten kijken naar een nietszeggende minister-president levert niet het gevoel op dat het aanzien van de politiek een flinke schwung omhoog krijgt – integendeel. Temeer nu de premier wilde ‘bevestigen noch ontkennen’ dat hij met de SGP-fractievoorzitter in een auto had gezeten – ondanks het feit dat tientallen journalisten beide heren keuvelend op de achterbank van Ruttes dienstwagen hadden zien zitten. Kortom: een akkoord is aanstaande en de mannenbroeders worden vast gemasseerd om de gekortwiekte gedoogconstructie straks aan de kleinst mogelijke politieke draagvlak te helpen om de onwillige bevolking draconische maatregelen door de strot te duwen.

Dankzij de politieke jongerenorganisaties is in ieder geval duidelijk waarom het zo lang duurt voor de ‘bijzondere politieke samenwerking’ eruit is: de aanwezigheid van Wilders’ PVV. Zonder deze stoorzender erbij – ondanks de inspanningen van Hero Brinkman heeft de PVV immers geen jongerenorganisatie – waren de pjo’s er in een vloek en een zucht uit. Er valt vast het een en ander op dat plan af te dingen – evenals op het plan van Samsom vorige week – maar het ligt er in ieder geval.

Dat hebben wij weer: tijdens de grootste economische crisis sinds de omineuze jaren dertig zit er een regering die minder daadkrachtig is dan de oppositie en de politieke jongerenorganisaties. Maar ja, die hebben de radio dan ook gewoon aanstaan.