Hij lachte zich de roze en paarse ballen uit de broek gisteravond. Vox-verslaggever Joep aan den Boom was bij Theatersport in het kader van de Roze Week.

Ooit trok ik op een blauwe maandag mijn stoute schoenen aan en meldde ik me bij theatersport vereniging Schwung! Na twee trainingen, waarin ik onder andere de dood van mijn vis moest verwerken, verliefd werd op een schooljongetje en een schilderij van Picasso naspeelde, werd ik uitgenodigd om een heel jaar mee te rijden in de emotionele rollercoaster die theatersport heet. Ik paste ervoor. Gisteravond bezocht ik de speciale voorstelling ter ere van de Roze Week. Vier theatersportverenigingen uit Nijmegen namen deel en werkten zich in het zweet, want warm, zij het niet heet, was het in de zwoel en rood verlichte Rode Laars. Ik lachte me de paarse en roze ballen uit mijn broek, maar had vooral spijt. Theatersport is geweldig. En al helemaal in het kader van de Roze Week. Verbazing Vanavond reed de emotionele rollercoaster langs een kerkhof waarop twee vaders hun dochter troostten, de auditie van de nieuwste Tarzan-film, homobasisischool ‘De Regenboog’, een boot op de Gay Pride, en een multidate tussen vier borderliners. Het was haast niet bij te houden. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Volgens mij heb ik de hele avond een ‘hoe komen ze hier nou weer op?!’ frons op mijn gezicht gehad. Voordat de theatersporters los gingen, werd het publiek getraind. Getraind in het roepen van suggesties, maar ook hoe te klappen, uitzinnig te zijn en de spelers te beoordelen. De avond verliep als volgt: om de beurt daagden twee van de vier deelnemende verenigingen elkaar uit voor een spel. Daarbij werden de invulling van de locatie, de relatie tussen de spelers en het beroep of de hobby ingevuld door een suggestie van het publiek. Na het spel mocht het publiek punten toekennen aan de beste uitvoering. Enthousiast werden er locaties geroepen als, niet geheel onvoorspelbaar, ‘de darkroom’, en, ‘een homo-ontmoetingsplek’, en op de vraag wat er mis was met Flip, het zoontje van twee lesbische moeders, werd ‘hij blijkt toch heteroseksueel te zijn’ onder luid gegrinnik van het publiek opgeworpen als suggestie. Dat de typetjes met name stereotypetjes waren deed niets af aan de lol die het Roze publiek en ik hadden tijdens de voorstelling. Aan zelfspot was absoluut geen gebrek. Nu moet ik zeggen dat ik zelf nooit een homo hebt gespeeld, of mijzelf in vrouwenkleren heb gehesen (in sommige hetero vriendengroepen is dat echt een ding met carnaval), maar na het zien van deze show, begint het toch wel een beetje te kriebelen. Nee. Ik twijfel niet aan mijn geaardheid, maar misschien trek ik mijn stoute schoenen nog eens aan. / Joep aan den Boom