Verslaggever Joep aan den Boom bezocht gisteravond Stukafest. Lees hier zijn – uiterst objectieve – recensie. ‘Geweldig.’

Wie dit leest, is gek. Althans, als je dit leest omdat je Stukafest gister hebt gemist en toch nog een beetje van de sfeer wilt meepikken. Dat kan dus niet. Stukafest MOET je meemaken. En als ik er zo over nadenk, ben ik eigenlijk overbodig, en hoeft dit artikel niet eens geschreven te worden. Had je er maar bij moeten zijn. Omdat ik de kwaadste niet ben (ben ik wel, maar ik krijg nu eenmaal betaald om te schrijven, dus ik zal wel moeten) zal ik toch een poging wagen een beetje van het ‘Stukafest-gevoel’ over te brengen. De opening van Stukafest vond plaats in café Trianon. Onder begeleiding van gitarist Paul Willemsen zingt Kris Berry ‘sfeervolle liedjes met een jazzy sound’. En sfeervol is het. Als ik neerkniel bij de kruk van de gitarist om een glimp op te vangen, zie ik de zweetdruppeltjes die van zijn rondzwaaiende haren vliegen, zweven in het licht. Op de achtergrond klapt het publiek enthousiast mee op de maat en ‘na na nana  naat’ in koor samen met zangeres Kris. Stukafest is tien minuten aan de gang en de zaal gaat los. Wat Ryan O’Reilly en zijn band precies doen weet ik niet, maar ik ben verliefd. Ik val verder ook niet op mannen, maar als de Ryan O’Reilly Band zijn ‘folkachtige bluesmuziek’ door de sprookjesachtige zolderkamer laat vloeien, veranderen mijn ogen in hartjes. En niet alleen die van mij. Met nog twintig andere pubermeisjes luister ik ademloos naar de poëtische teksten van de Britse band. Met de drummer op het bed, de gitarist onder een muur volgeplakt met vakantiefoto’s van de eigenares, kerstlampjes als een aureooltje om de band en het publiek op fleurige kussens op de grond (ik kan nog wel even doorgaan met deze opsomming), is dit intiem met een hoofdletter I. Zolderkamer Na een beetje verdwaald te zijn (hoort er ook bij) kom ik tien minuten te laat aan bij de volgende studentenkamer. Wederom een zolderkamer. In een ruime fauteuil die ervoor lijkt gemaakt om in voor te lezen, zit Elfie Tromp, die op flamboyante wijze ons de primeur geeft op haar nieuwe roman Goeroe. Op de vraag waar ze haar inspiratie vandaan heeft gehaald, antwoordt ze dat ze een tweehonderd kilo wegende tante heeft die een heks is. De tante gelooft dat ze DNA kan veranderen. ‘Alleen afvallen lukt haar dan weer niet.’ Het publiek lacht en een meisje met blonde krullen steekt haar hand op. ‘Wat fijn dat er iemand weer eens voorleest’, zegt het meisje, ‘dat gebeurt me niet meer zo vaak.’ Als kleuters in een maandagochtendkring knikt het publiek heftig van ‘ja’. In het laatste studentenhuis word ik begroet door De Blonde Jongens en Tim. In hoogst eigen persoon. Met het verzoek alle dames op de eerste rij te plaatsen, wachten de vijf mannen in zeer strakke (!) afgeknipte spijkerbroeken hun publiek op in de trappenhal. Als we zitten (mijn dame zit gelukkig naast mij op de laatste rij) barst er een mix los van cabaret, theater, opera, presentatie, improvisatie, muziek, zang, dans, en allerlei andere rare fratsen. Het ene moment duiken ze het publiek in om een kabel onder de bank goed te leggen (hoort-dit-er-nu-bij-of-niet?-gezichten om mij heen), het andere moment brengen ze een ode aan de Backstreetboys. Er gebeurt van alles. En wij zitten er midden in. Geweldig. Goed. Dit was slechts een poging tot. Ik zeg: de volgende keer gewoon op tijd kaartjes kopen en erbij zijn. Stukafest MOET (hoofdletter, hoofdletter, hoofdletter, hoofdletter) je meemaken!! (uitroepteken, uitroepteken) / Joep aan den Boom