Ik heb nog nooit een oudere broer gehad. Ook geen jongere trouwens. Eigenlijk heb ik nog nooit broers of zussen gehad. Nu wel. Een tijdje geleden heb ik er eentje geadopteerd.

Niet officieel, maar wel heel erg afgesproken. Want omdat je met je vrienden nog wel eens per ongeluk in bed kunt belanden, en wij dat koste wat kost wilden voorkomen, spraken we af dat we broer en zus zijn. Met als groot voordeel dat hij nooit gezien heeft hoe je vroeger met een pleister op je oog per ongeluk American History X naspeelde op de stoep en drie voortanden miste.

En het voordeel van een grote broer is dat je naar hem toe kunt voor advies over hoe dat nou eigenlijk werkt, het leven. Want ik heb geen idee. En dus mailde ik hem afgelopen week, nadat ik een sollicitatiebrief had geschreven. Een brief die ervoor zou kunnen zorgen dat ik aan de slag zou gaan bij een echt bedrijf, met een echt salaris en echte collega’s. Heel erg echt allemaal. Want een echte baan betekent nooit meer een college missen omdat je de avond ervoor teveel goedkope rode wijn hebt gedronken. Nooit meer om half twaalf ’s middags klaar zijn en op het terras gaan zitten. Nooit meer ‘dat doe ik morgen wel’. Een echte baan betekent dat je leven echt begonnen is. Heel erg echt dus. En heel erg eng.

Hij mailde terug. ‘Toen ik 21 was? Toen, ehhh, had ik zo ontzettend geen clou dat ik nu niet eens meer weet wat ik toen wilde. Ja, feesten, reizen en surfen.’ Hij vertelde dat hij wilde plannen had, werken in het buitenland, trouwen met een Portugese of surfleraar worden in Australië. Hij heeft het nooit uitgevoerd. ‘Wat je moet doen? Dat maakt niks uit. Want je kunt de komende acht jaar álles uitproberen en keihard op je bek gaan. Maak je dus geen zorgen over of je wel of geen concrete ambitie hebt. Wees je er alleen van bewust dat je juist nu de vrijheid hebt om dat niet te hebben. Of het werkt of niet is volstrekt irrelevant. Dat is het pas als je 34 bent.’

De sollicitatiebrief heb ik verscheurd. De komende tien jaar ga ik lekker op mijn bek.