Het is zover: de laatste week is aangebroken. Zoals jullie de afgelopen vier jaar wel gemerkt hebben, blink ik niet bepaald uit in emotionele stabiliteit, maar deze week slaat alles. Niet alleen ik, maar iedereen, is inmiddels in de dit-is-de-laatste-keer-dat-fase beland. Zo heb ik gisteren voor het laatst aardappelpuree gegeten met mijn huisgenootje. Tranen welden op in onze ogen. Het laatste huisfeest? Tranen. Wodka-tranen, dat wel, maar huilen is huilen.

De laatste keer drie dagen zonder wc-papier zitten omdat iedereen te lui is om boodschappen te doen? Geen tranen, want dat gebeurt me waarschijnlijk nog vaker in mijn leven, maar toch. Treurig? Absoluut. Maar ga maar eens een half jaar in het buitenland wonen. De kans is groot dat je hetzelfde hebt. En hoe vaak ik ook heb lopen vloeken op de roodharigen die ongewild aan je bil zitten of je zonder schaamte een half uur laten wachten, ik ga toch een hoop missen hier.

Nooit meer studeren bijvoorbeeld. Nu kan ik me niet voorstellen dat ik er ooit weer naar terugverlang, maar je ziet zo vaak verbitterde 40’ers op televisie die zuchtend terugdenken aan hun studietijd, dat de kans groot is dat ik daar over twintig jaar ook bij hoor. En dan nog alle lieve mensen die ik hier ontmoet heb. De cynische Finnen, de trotse (en verschrikkelijk jaloerse) Italianen, de losbandige Duitse meisjes en zelfs de Fransen. Mijn lieve huisgenootje, en dan na teveel rode wijn in elkaars oor tetteren hoe erg we het gaan missen om samen op de bank te liggen.

Sommige van mijn nieuwe vrienden gaan hun grote liefde missen, die ze hier ontmoet hebben. Ryan Air kan zich komende zomer in zijn handjes klappen. Maar als alles goed gaat staat mijn grote liefde over zes dagen op Eindhoven te wachten. En ondanks dreigementen over huilende moeders en spandoeken, maakt dat het terugkomen toch een stuk gemakkelijker.