Dit artikel ophangen aan de dildomicrofoon van de band The Sausage Party is te afgezaagd. En bovendien niet verdiend. Dat ik gecharmeerd ben van bands die in hun act gebruik maken van fallusvormige voorwerpen was al duidelijk, maar dat gaat niet altijd op. Gisteravond bezocht ik de derde voorronde van studentenbandwedstrijd Kaf en Koren. Waar de Rectum Raiders er mee weg komen, sterker nog: het tot een kunst verheffen, vind ik het showelement (o.a. de dildo) in de act van The Sausage Party overbodig. Vervelend zelfs. Kerel: morphsuits zijn echt zwaar 2011. Sid Vicious zou zich omdraaien in de goot. Dus: de volgende keer dat pak uit, dildo van die microfoon af en het CultuurCafé afbreken GG Allin style. That’s what really suits (!) (woordgrapje, zelf bedacht) you guys te best. Ken je dat gevoel? Dat je weet dat iets je irriteert, maar dat je het niet kan benoemen? Dat had ik bij het optreden van Juicy Flavour. De zanger leek mij iets te veel op Justin Bieber en het ‘Popstars/The Voice/andere idolenprogramma’s-gehalte’ was mij way to hoog. De bandleden waren stuk voor stuk verschrikkelijk ideale schoonzonen. Mijn tenen kromden zich daar gisteravond zo erg van dat ik mijn teennagels in mijn ballen voelde. Ik wil dan ook iets heel stoms schrijven over Juicy Flavour, maar dat gaat niet. Hoewel niet mijn smaak: ze waren gewoon echt heel erg goed. Veruit het beste op elkaar ingespeeld van alle bands en met hun toegankelijke popsongs zeker een van de favorieten voor de winst. I hate it when this happens. Uit de Cultuur op de Campus folder: Local Clown staat voor ‘straight-ahead and honest rock’; gewoon recht voor z’n raap stevige hardrock met fraaie melodielijnen. Het feit dat ik dit cut-and-paste zegt genoeg. Er valt niet meer, maar ook niet minder over te zeggen (misschien nog dat ik lui ben, maar dat terzijde). De zanger deed me denken aan (als we toch zangers aan het vergelijken zijn) een kruising tussen T-Bag uit Prison Break en Michael Poulsen van Volbeat. Zijn stem droeg de band en volgens de jury was dat zowel het pluspunt als het minpunt van deze band. Eens. Toen mijn tenen weer back to normaal waren en de middelbare schoolmeisjes vooraan het podium waren uitgeknuffeld, maakte de jury de vier finalisten bekend. Geen tromgeroffel. Wel spanning onder de deelnemende bands. ‘Het niveau was erg hoog, maar er kunnen er maar vier de winnaars zijn’, zei Lucy van Oostveen, jurylid van Kaf en Koren, in tegenstelling tot wat Henny Huisman altijd beweerde. ‘Als eerste een band waarbij wij alle drie zoiets hadden van ‘Whatthefack!?’ Uit het publiek: ‘Hey, dat zijn wij!’ Lucy lacht en zegt: ‘De eerste finalist: de Rectum Raiders.’ Ik glimlach om de geniale opmerking. De overige finalisten zijn Wolves Dressed In Sheep, Sane en, jawel, Juicy Flavour. Geen commentaar. Ja ja, ik weet het. Ik geil op de Rectum Raiders en ik steek dat niet onder stoelen of banken. Ook niet onder krukken of bars trouwens. Okee. Ik behoor als journalist misschien objectief te zijn en zo (of misschien ook niet, ik weet dat eigenlijk niet, nooit voor gestudeerd), maar ik heb het niet zo op ideale schoonzoontjes, schapen en emotionele echomuziek (die term bedacht ik net zelf). Dat is waarschijnlijk mijn gebrek. Alhoewel, ik ben wel benieuwd hoe Justin Bieber vanuit een kerker op een lammetje in een paarse morphsuit al komkommerpijpend in een dildomicrofoon huilt naar de maan. Daar drink ik een Schultenbräu op. Ahooooehw. /  Joep aan den Boom