Op dit moment is de verhuizing van de rechtenfaculteit naar het Grotius in volle gang. Een leger van bouwers, architecten en planners kwam al voorbij. In deel 33 (en slot) van deze Vox-serie rector Bas Kortmann, die na de zomer terugkeert als hoogleraar en het gebouw aanschouwt als nieuwe bewoner. ‘Ik verhuis van het lelijkste naar het mooiste gebouw.’

Na een bestaan van ruim zeven jaar als rector keert Bas Kortmann in oktober terug naar het ‘gewone’ leven als hoogleraar in de rechtenfaculteit. Zijn nieuwe werkplek vervult hem met trots, vooral de immense ruimtebeleving als je binnenkomt. ‘Een droom is werkelijkheid geworden, al weet je dat pas zeker als je hier een tijdje echt hebt gewerkt.’

Winst van het Grotius in vergelijking met de oude faculteit is de ‘enorme transparantie’: dit gebouw nodigt uit tot ontmoeting, aldus Kortmann: zowel binnen de faculteit als met studenten en onderzoekers van buiten. Hij wijst op het goed uitgeruste restaurant, de fraaie werkplekken in de bibliotheek en het goede uitzicht op wat zich in het gebouw afspeelt. ‘Het gebouw is een stimulans om naar binnen te komen.’ Het toenemend contact belooft veel goeds voor de toekomst, denkt hij. ‘Samenwerking tussen disciplines is vruchtbaar voor je onderzoek.’

Bij het begin van de bouw werd nog gedacht aan een moderne, kleinere bibliotheek, omdat alles toch al digitaal bereikbaar is. Tot genoegen van Kortmann is die gedachte verlaten, en omvat het Grotius wel degelijk een dijk van een bibliotheek met duizenden boeken. Op zijn nieuwe werkkamer zal hij al zijn persoonlijke boeken niet kwijt kunnen. ‘Gelukkig heb ik thuis een mooie bibliotheek.’ Juristen willen leven tussen de boeken, zegt hij, en gelukkig kan hij altijd uitwijken naar de vlak bij zijn werkkamer gelegen faculteitsbieb. ‘Het hart van onze nieuwe faculteit.’

Rector zijn was leuk en bood gelegenheid tot tal van nieuwe ontmoetingen en plechtigheden. Maar Bas Kortmann pakt het bestaan als hoogleraar graag weer op. Om colleges te geven, vanwege het contact met de studenten en promovendi (‘Dat vond ik altijd het leukste om te doen’) en om zijn vak weer op te pakken, bijvoorbeeld het schrijven van een nieuw standaardwerk over faillissementsrecht. En dan is er nog de uitstraling van het Grotius zelf, zoveel beter dan het bestuursgebouw. ‘Ik verhuis van het lelijkste naar het mooiste gebouw op de campus.’/ Paul van den Broek