Zo liggend op een Mallorcaans strand, na mijn zoveelste vliegreis dit jaar, begint het toch wel wat te knagen. Gelukkig ben ik geen wetenschapper meer, omdat mijn stikstofuitstoot mijn wetenschappelijke output in enorme mate zou overstijgen. Daar hoef je je als ambtelijk medewerker veel minder druk om te maken, althans wat betreft het tweede deel. Maar het knaagt dus wel. Mijn voetafdruk, toch al niet gering getuige mijn ruime maat zesenveertig, begint wel heel erg stevig te worden.

Gelukkig hebben we een doortastend kabinet en is, gedurende mijn verblijf in den vreemde, de maximumsnelheid afgelopen nacht op drie Gelderse snelwegen met maar liefst tien kilometer teruggebracht. Dát zal het milieu leren! De edelherten kunnen weer opgelucht ademhalen – als ze überhaupt nog kunnen ademhalen. Al krijg ik in toenemende mate het gevoel dat zelfs uw columnist iets zal moeten veranderen om de wereld leefbaar te houden voor mens en dier – zeker nu Marianne Thieme even plotseling als de invoering van de snelwegsnelheidsverlaging de politiek heeft verlaten.

Belangrijkste mogelijkheid voor mij is mijn wijze van vervoer. En heus, ik zou heel graag altijd op de fiets naar de universiteit komen, ware het niet dat ik elke dag dat ik op het zadel stap een hartverzakking krijg als ik de eerste rotonde nader. Ik weet niet welke verkeerskundige heeft bedacht dat het best een goed idee is om op het drukste punt van Nijmegen de fietsers van twee kanten een rondje te laten rijden, en ik weet ook niet of het met mijn wellicht generationeel veroorzaakte afnemende reactievermogen van doen heeft – maar ik ben altijd weer dolblij als ik zonder kleerscheuren de Radboud Universiteit heb bereikt. Die blijdschap wordt maar door één gedachte getemperd: de wetenschap dat ik diezelfde kamikazetocht op een overvol fietspad ook weer moet maken richting huis.