Linda van der Pol is vorige week verkozen tot de nieuwe Campusdichter. Volgend collegejaar geeft zij poëtisch commentaar op het Nijmeegse studentenleven. ‘Ik schrijf vooral over alledaagse dingen.’ Van der Pol (19), student Nederlands, werd vorige week uit drie finalisten tot nieuwe Campusdichter gekozen. Ze volgt, tot haar eigen verrassing, Joep aan den Boom op. Linda: ‘Ik zag het niet aankomen. Ik had wat gedichten ingestuurd en vond het al een hele eer dat ik daarmee in de finale terecht was gekomen.’ Podium Eenmaal in die finale kreeg ze de smaak wel te pakken. ‘Toen ik op het podium in het Cultuurcafé mijn gedichten stond voor te dragen dacht ik: dit wil ik wel eens vaker doen. Op dat moment ging ik hopen dat ik zou winnen.’ Blog Ervaring met voordragen had Van der Pol nog niet. ‘Ik publiceer mijn gedichten op mijn blog en heb vorig jaar een bundeltje gemaakt als profielwerkstuk, maar meer heb ik er nog niet mee gedaan. Daar gaat komend jaar verandering in komen.’ Alledaagse dingen Hoe ze invulling gaat geven aan haar Campusdichterschap weet ze nog niet. Linda: ‘Het lijkt me leuk om over de actualiteit te dichten, maar dat heb ik nooit eerder gedaan. Ik moet nog ontdekken of dat bij me past. Want tot nu toe schrijf ik vooral over alledaagse dingen. / Bregje Cobussen Eén van de gedichten die Linda inzond voor de Campusdichterverkiezing: Elk jaar weer die twijfelende zon waterig en winterachtig en altijd weer de vogels die de prelente inluiden vanaf 5 uur ‘s ochtends boven m’n zolderraam en ik – jong geleerd, oud nog steeds gedaan – waan me hartje niet-Nederlandse zomer blaas het stof van mijn kekke houtenbandenfiets wit-zwart, de kleur van de eerste jonge pinken die voor het eerst de weilanden inspringen draag een rokje als riem – nee andersom laat m’n parka thuis slungel m’n blote benen de trappers op en laat ze pompen de stad uit het land in – gefluit en geblaat Summer jam is afgelopen de peppers zingen heyya let it snow en ik dwarrel terug op aarde ben weer in Hollands’ februari zie hoe de ski-jassen en driedubbele sjaals me aanstaren van voet tot kruin bedekt met een oerwoud aan kippenvel vervloek ik die verdomd schijnheilige zon en kan niet anders dan schaapachtig teruglachen.