Gisteravond speelde het Nederlands Studenten Orkest in een goedgevulde De Vereeniging het zesde van een reeks concerten ter ere van het zestigjarig bestaan van het orkest. ‘Mij iets te experimenteel.’

Het Nederlands Studenten Orkest (NSO), dat uit ongeveer honderd studenten bestaat, bracht gisteren vier stukken onder leiding van dirigent Lucas Vis. Er werd afgetrapt met het de studentikoze Akademische Festouvertüre van Johannes Brahms. Hij baseerde zijn ouverture deels op drankliederen van studenten. Daarop volgden het moderne The Dead Hand of Plato van componist Janco Verduin en de zigeunereske Tzigane van Maurice Ravel, met een solo van violiste Emmy Storms.

Revolutionair
Het NSO sloot af met Le Sacre du Printemps van Stravinsky. Dit ballet ging bijna een eeuw geleden in première en zorgde toen voor veel opschudding: in de zaal braken zelfs rellen uit, zodat Stravinsky moest vluchten. Dat was deels vanwege de vernieuwende choreografie, maar ook vanwege de muziek, die revolutionair was vanwege de botsende tonen en de onvoorspelbare ritmes.

Verkleedpartijtje
Voor Rosanne Nigten (23), student rechten en bedrijfskunde en studentassessor van de rechtenfaculteit, vormde dit stuk het hoogtepunt van de avond. ‘Ja, het stuk van Stravinsky vond ik het mooist.’ Nigten is niet onbekend met klassieke muziek. ‘Ik luister er graag naar. Ook tijdens het studeren. Dan zet ik Classic FM aan.’ Het was wel de eerste keer dat ze het NSO zag optreden. ‘Heel bijzonder. Ook anders dan ik vooraf had gedacht. Natuurlijk werd er serieus met de muziek omgegaan, maar tegelijkertijd was het ook speels. Zeker de toegift, toen er zelfs verkleed werd. Leuk, dat had ik helemaal niet verwacht.’

Wanstaltig
Jouke Postuma (23), student politicologie en pedagogiek, zag het concert met zijn dispuut De Gong. ‘Bezoekjes aan De Vereeniging zijn ons dispuut niet vreemd. Ook met het NSO hebben we goed contact. Door de jaren heen hebben verschillende van onze leden in dit orkest gespeeld. Dit is al de derde keer dat ik het NSO zie optreden.’ Jouke heeft wel wat met klassieke muziek. ‘Ik zat ooit in een jongenskoor en heb de Matthäus-Passion van Bach gezongen. Ik hou wel van klassiek.’ Postuma genoot gisteravond vooral van het stuk van Brahms. Over het moderne stuk van Verduin was hij minder te spreken. ‘Wanstaltig vond ik het. Geen harmonie, teveel geluid.’

Ballonnen
Verduin, die zelf in de zaal zat, trok in zijn stuk inderdaad alles uit de kast om maar geluid te produceren. Hij deed zelfs een oproep op facebook, waarin hij musici en collega-componisten verzocht om aparte objecten te verzinnen voor in zijn stuk. Zo kwam het dat onder meer een plattegrond van de gemeente Lichtaard, slippers, bezems, ballonnen en een luidspreker als ‘slagwerk’ dienden. Indrukwekkend, maar voor Postuma ‘iets te experimenteel’. / Bregje Cobussen