Hoogleraar Erwin van der Krabben (planologie) ziet met lede ogen aan hoe collega's steeds vaker pro-Palestijnse standpunten uiten binnen de werkomgeving. 'Dat moet je niet faciliteren als afdeling.'

Een (flink) deel van mijn collega’s in de Afdeling Geografie, Planologie en Milieu (Faculteit der Managementwetenschappen) is actief betrokken bij de pro-Palestina-acties op onze universiteit, waarin zij pleiten voor het eenzijdig verbreken van de banden met Israëlische universiteiten.

Afgelopen jaar verklaarden de leerstoelgroep Geografie en de leerstoelgroep Milieu – ogenschijnlijk unaniem – in de media dat zij als leerstoelgroepen zelfstandig de banden met Israëlische universiteiten verbreken. De leerstoelgroep Planologie, waartoe ik behoor, schaarde zich daar niet achter, omdat niet alle leden van de groep (onder wie ikzelf) achter deze stellingname stonden.

Polarisatie

Dat geeft een beeld hoe de pro-Palestina-acties in de afgelopen anderhalf jaar zijn doorgedrongen in mijn afdeling en ook tot polarisatie hebben geleid. We zijn het over een aantal politieke standpunten fundamenteel oneens. Verhitte discussies zijn aan de orde van de dag. Nu is er helemaal niets mis met verhitte discussies en er is – voor zover ik kan beoordelen – meestal wederzijds respect voor elkaars standpunten, maar er dienen grenzen te zijn aan de mate waarin politieke standpunten op de werkvloer worden geuit en gedeeld.

‘Beveiligers worden voor de bus gegooid, terwijl ze onder moeilijke omstandigheden hun werk doen’

Veel van mijn collega’s ondertekenden vorige week en al vaker een ingezonden brief die geplaatst werd op de site van Vox, waarin naar aanleiding van de meest recente incidenten op de campus het college van bestuur (cvb) onder andere werd opgeroepen zijn excuses aan te bieden, deelnemers aan de demonstratie te compenseren voor opgelopen schade en de banden met Israëlische universiteiten te verbreken, en zo niet, dan maar op te stappen. Ook de beveiligers van de universiteit kregen er weer van langs omdat ze te veel geweld zouden gebruiken tegen demonstranten.

Voor de bus

Ik ben het zeer oneens met die ingezonden brief en vind het onfatsoenlijk hoe de leden van het cvb gesommeerd worden om maar af te treden als ze niet willen luisteren en nog onfatsoenlijker hoe collega’s van beveiliging voor de bus worden gegooid, terwijl ze onder moeilijke omstandigheden hun werk doen. Maar ik heb ook respect voor de vrijheid van meningsuiting. En tijdens een vrijdagmiddagbiertje hebben we hier als collega’s een goed gesprek over. We agree to disagree.

Waar we het echter niet over eens kunnen worden is waar we de lijn trekken met betrekking tot het uiten van die politieke standpunten op de werkvloer. En met de werkvloer bedoel ik onder andere de werkoverleggen, de mailinglijsten en Teams-mappen waarin we met elkaar communiceren over onder andere onderwijs, onderzoek, taakverdeling en bedrijfsuitstapjes. We hebben er in de twintig jaar dat ik er werk nooit discussie over gehad, maar het afgelopen jaar wél. Steeds vaker worden pro-Palestina-gerelateerde politieke standpunten op de werkvloer geuit.

Rode lijn

Mijn standpunt is dat je dat op dit soort werk-gerelateerde platforms pertinent niet moet doen. Want waar ligt de rode lijn? Wél politiek getinte pro-Palestina-stellingnames; maar zouden we het dan ook oké vinden als een collega het standpunt deelt dat jonge asielzoekers niet naar de Efteling mogen, of dat alle asielzoekers maar met de bus het land uitgezet moeten worden? Of dat iemand vindt dat de defensie-uitgaven naar 10 procent van de begroting moeten, of naar nul? In een steeds meer gepolariseerde (universitaire) samenleving moet je daarmee oppassen. Nogmaals, ik respecteer de vrijheid van meningsuiting van iedereen en als mijn collega’s daar een standpunt over willen innemen in Vox of in andere media, dan moeten ze dat vooral doen. Als ik het er niet mee eens ben voel ik me vrij daarop te reageren.

‘Waar houdt het op?’

Maar niet op de werkvloer, omdat je daar met elkaar moet samenwerken en door een deur moet kunnen. En dan is méér respect nodig voor tegengestelde meningen. Dat moet je dus niet faciliteren als afdeling. Met verontrusting stel ik echter vast dat (een deel van) mijn collega’s geen grenzen stelt, in ieder geval als het gaat over pro-Palestijnse standpunten. Die worden met regelmaat gedeeld op onze werk-gerelateerde platforms. Maar oproepen om daar mee te stoppen worden afgewezen. Dat moet kunnen, vindt een deel van mijn collega’s. En ja, waar houdt het dan op?

Ik vind het te treurig voor woorden als je hier als universitaire gemeenschap richtlijnen over op moet stellen en hoop dat we er met elkaar uitkomen. Maar, al doet het me pijn om het op te schrijven, vrijheid van meningsuiting zou strikter begrensd moeten zijn in je directe werkomgeving dan daarbuiten.