Ik heb op deze plek al eerder de loftrompet gestoken over Duitsers. Ze hebben grote filosofen en prima studenten die in groten getale de Westgrens oversteken, in rap tempo Nederlands leren en echt iets toevoegen aan de academische diepgang die we hier in Nijmegen nastreven. Ze verliezen grote oorlogen en winnen grote voetbalkampioenschappen. Afgelopen week had ik een dagje een stevige representant van die cultuur, die tot in lengte van dagen verheven zal blijven boven ons pragmatisch polderprutsen, op bezoek: de Duitse collega-sportfilosoof dr. Arno Müller. Een goedlachse en goedgevulde eik van een kerel die in Leipzig met de ietwat kleinerende titel Junior-Professor door het leven moet gaan. Anders dan hier moet je in Duitsland namelijk wel een aantal stevige lakmoesproeven ondergaan wil je die eretitel binnenslepen. Arno is de onnodige bescheidenheid in het kwadraat. Na afloop van onze eerste kennismaking op een congres in Praag herintroduceerde hij zichzelf per e-mail als ‘Hi, remember me? I’m that big fat guy from Germany who always smokes cigarettes during philosophy of sport meetings’. Nadat ik hem donderdagavond laat ophaalde van de trein en met hem nog wat ben gaan eten en inderdaad ook wat gaan drinken verzorgde hij de volgende ochtend een okselfris gastcollege dat de studenten nog lang zal heugen. Moeiteloos en speels vervlocht hij metersdiepe inzichten over het belang van Martin Heideggers diep-Teutoonse gedachten over de immer op de loer liggende dood(de authentieke mens leeft zijn leven in het besef van een Sein-zum-Tode) in relatie tot high risk sports (ongezekerd bergbeklimmen, downhill mountainbiken etc.) met vederlichte ironie en soms zelfs bitterzure spot. Dat hoogdravend gezeur over rechtvaardigheid en gelijke kansen in sport bijvoorbeeld. Topsport is allesbehalve eerlijk. Wie het tot topbasketballer wil schoppen moet onevenredig bedeeld zijn met lengte. En trouwens, alle voetbal is welbeschouwd gebaseerd op bedrog. Als Lionel Messi een goudeerlijke jongen zou zijn zou hij gewoon voor de kortste weg naar het doel moeten kiezen. En niet voor supersnelle seriële schijnbewegingen die hele reeksen van amechtige verdedigers op het verkeerde been zetten. Nederland – Duitsland, dat is de confrontatie van de boosaardige kabouter Wesley, de geniepige zuiger Mark van Bommel en de motorisch uitgedaagde Joris Mathijsen met de aristocratische spits Mario Gomez, de maatschappijkritische verdediger, wereldverbeteraar en aanvoerder Philipp Lahm en de fijnbesnaarde baltovenaar Mesut Özil. Nederland-Duitsland, dat is misplaatst superioriteitsgevoel en boosaardige verongelijktheid tegenover doorleefde klasse uit een land van grote dichters en denkers. Dat de diepgang moge winnen. Zowel ter universiteite als op de groene mat.