Het was als halve grap bedoeld, maar collega R. vroeg me van de week, naar aanleiding van een door mij ingediend voorstel voor een keuzevak sportfilosofie in de masterfase, naar de ‘leerdoelen’ van deze even vermetele als briljant in elkaar gestoken cursus. Want met ‘Students should be able to indicate and discuss controversial issues of sport and be able to develop a theory-driven philosophical framework  on concrete cases in sport’, neemt de onderwijsleerdoeleninquisitie vast geen genoegen, voegde R. mij toe.

Nee, het moet concreter, met veel meer bullets. Dat terwijl ik eigenlijk  iets had willen opschrijven in de trant van ‘inzicht verkrijgen in de zin van het zijn’. Of ‘na afloop in staat zijn tot een vermoeden van metareflexie’. Zo’n beetje op de wijze van de ‘Philosophie des Lebens’ van de Sturm & Drang-romantici dus. Maar in tijden van de leernichterige term ‘onderwijsmonitoring’ betekent dat soort grootspraak met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een enkeltje richting plantsoenendienst.

Ik hou me dus maar in. Tot welgeteld 19 mei. Want dan wordt Peter Sloterdijk eredoctor aan mijn niet altijd zachte voedstermoeder. Een startschot voor plotsklaps weer grootsch en vermetel durven denken. Zo’n beetje op de wijze van ‘s mans Du musst dein Leben Ändern – Über Antropotechnik uit 2009. Daarin signaleert hij dat de mens streeft naar metanoia in zijn leven: een ommekeer, een keerpunt.

Ook op collectief niveau zien we geregeld sterke samenballingen van die metanoëtische veranderdrift. Die vervolgens uitbarsten. Sloterdijk spreekt dan van een ‘Renaissance’. Zo rond 1900 was er zo’n wedergeboorte, zo’n ‘collectieve fase van manische hyperactiviteit’, om met mijn chef d’équipe Hub Zwart te spreken. Het atletisch ideaal borrelt weer op: men wil weer Achilles worden, geen Thomas van Aquino. Ook nu is deze hang naar het oud-Grieks atletisch ideaal nog springlevend. Sterker dan ooit zelfs. Lionel Messi en Fabian Cancellera, dat zijn de ware goden van onze amechtige tijd.( Hoewel de laatstgenoemde een tragische episode doormaakt.)

Maar ook wij stervelingen geven ons over aan de atletische renaissance. Door ons bijvoorbeeld als lemmingen op de marathon en de toerversies van wielerklassiekers te storten, signaleert de niet onverdienstelijke hobbyfietser Sloterdijk. We zijn niet langer tevreden met de horizontale leefwereld van het dier, we willen de hoogte in. Topsport als de maat aller dingen. Waar je kritisch tegenaan moet kijken. Maar ook verdomd spannend.

Ik zit vooraan, de 19e mei. Dan wordt de onderwijsmist uit mijn hoofd verdreven en wordt het alsnog lente.