Deze week komt een eind aan tien gesubsidieerde arbeidsplaatsten op de campus. Voor de helft ervan dreigt werkloosheid. De universiteit zegt zich tot het uiterste te hebben ingespannen om de mensen in dienst te houden. Nol Vermeulen, lid van de onderdeelcommissie van de faculteit Managementwetenschappen, is verontwaardigd: ‘Het is moreel verwerpelijk om mensen die soms al meer dan twintig jaar voor de universiteit werken op straat te zetten.’ De onzekerheid voor de banenpoolers begon met het stopzetten vorig jaar van Stichting Uitzicht, in Nijmegen verantwoordelijk voor ruim 800 gesubsidieerde arbeidsplaatsen. De Nijmeegse universiteit had tien mensen van deze Uitzicht-mensen onder haar hoede, onder wie Jan ter Laak die al 26 jaar als documentalist werkzaam is in de managementfaculteit. Ook voor hem rest sinds deze week een sociaal plan, een lot dat hij deelt met vier andere mensen op de campus gedetacheerd door Uitzicht. Afscheid Drie voormalig Uitzicht-mensen vallen binnen een seniorenregeling, voor één is de gesubsidieerde baan omgezet in een vaste betrekking, terwijl weer een andere werknemer gebruik kon maken van een andere gemeentelijke regeling. De vijf overige ex-banenpoolers worden werkloos, overigens met een ruimharig sociaal plan dat voorziet in 42 maanden doorbetaling van het salaris, waarvan het eerste jaar voor honderd procent. Rob Cozzi, directeur personeelszaken, noemt het jammer dat de universiteit van deze mensen afscheid moet nemen. ‘Maar we hebben er alles aan gedaan om dit te voorkomen.’ Werkervaringsplaats Cozzi wijst erop dat de universiteit fors moet bezuinigen en slechts met moeite het al bestaande vaste personeel in dienst kan houden. ‘Het zou raar zijn als we dan tegelijk geld gaan betalen om deze mensen, die formeel niet bij ons in dienst zijn, aan het werk te houden.’ Het heeft Cozzi verbaasd dat sommige van de tien banenpoolers al meer dan twintig jaar aan de universiteit waren verbonden. ‘Dit zijn oorspronkelijk werkervaringsplaatsen. Het is nooit de bedoeling geweest dat je dan zo lang in een organisatie blijft hangen.’ Moreel Nol Vermeulen heeft zich binnen de onderdeelcommissie Managementwetenschappen ingezet voor de vier banenpoolers binnen zijn faculteit. Zakelijke afwegingen hebben de doorslag gegeven, zegt hij. ‘Dat kan, maar in moreel opzicht klopt het niet, zeker niet omdat dit werkervaringsplaatsen zijn die na een aantal jaren tot een baan moeten leiden. Je kunt het niet jarenlang een subsidie accepteren om vervolgens tegen die mensen te zeggen dat je er verder ook niks aan kunt doen omdat ze hier niet in dienst zijn. Zo ga je niet met je medewerkers om.’ Cozzi kan zich wel iets voorstellen bij de morele verplichting om deze mensen te behouden. ‘Juist daarom heb ik me persoonlijk voor deze mensen ingezet. Maar het is uiteindelijk aan de faculteiten en diensten om de mensen in dienst te nemen.’ Vangnet Zakelijke afwegingen hebben volgens Cozzi de doorslag gegeven. Er is weliswaar door de gemeente een stichting in het leven geroepen als vangnet voor organisaties die met veel banenpoolers werken, maar universiteitspersoneel daarin onder te brengen kost volgens hem te veel geld. Overleg met de gemeente over het gebruik van die regeling is op niets uitgelopen, zegt Cozzi. Hij wil daarover niet in details treden. ‘Maar we hebben ondanks veel overleg geen constructie kunnen bedenken die voor alle partijen bevredigend is.’ / Paul van den Broek, foto Josh Puetz (Creative Commons)