Het is eind maart van vorig jaar als de beslissing bij mijn seniorcoschap op de Spoedeisende Hulp (SEH) valt dat ik een onvoldoende voor mijn coschappen krijg. In plaats van terneergeslagen en verdrietig, ben ik opgelucht. Maanden van stress en angst om alles fout te doen, glijden van me af. Ik voel eindelijk de rust waar ik zo enorm naar verlang. ‘Faalangst’ is het labeltje dat de psycholoog op mijn probleem plakt.

There it was: Faalangst. Verborgen onder een maandenlange (misschien zelfs jarenlange) laag van het-gaat-prima’s en alles-komt-goed’s. Gedurende mijn coschappen voelde het alsof ik de enige was die zo liep te worstelen met mezelf in een wereld waarin geen fouten geoorloofd waren. Dit laatste probleem bleek ook voornamelijk bij mezelf te liggen, maar maakte dat de lat te hoog lag. Het ging niet meer en gelukkig trok iemand aan de bel.

‘Ik heb mijn coschap niet gehaald’, is het antwoord dat ik mensen eerlijk geef als ze vragen hoe het met m’n studie gaat. Het lijkt de zwaarste zin om uit te moeten spreken als coassistent. Tot mijn verbazing reageren mensen begripvol. Als ik uitleg waarom ik het niet haalde (de druk werd me te veel), krijg ik van bijna iedereen een reactie van herkenning. Ik merk dat mijn openheid anderen de ruimte biedt ook over hún innerlijke strijd te praten. Vaak denken we dat we de enige zijn met onze klachten, maar de cijfers liegen niet. Steeds meer studenten kampen met psychische klachten en een op de zes coassistenten heeft last van een burn-out.

Tijdens mijn eindgesprek zei de arts terecht: ‘Iedereen die beweert er zonder slag of stoot vanaf te komen, liegt.’ Het heeft me aan het denken gezet. Waarom geven we niet vaker toe hoe kut het soms is? Laten we massaal afspreken dat de volgende keer als iemand, wie dan ook, ons vraagt hoe het gaat, we eerlijk antwoord geven.

Inmiddels ben ik, met de hulp van mijn psycholoog en de steun van mijn omgeving, weer gestart met coschappen en ben ik bezig met de laatste maanden van mijn studie. Als mijn verhaal anderen helpt zich meer begrepen te voelen, waarom zou ik het dan voor me houden? Bij dezen wil ik je uitdagen: deel jouw verhaal ook, wie weet wie je er mee helpt!