Altijd lekker voor een columnist, als het object van je columns zich verstopt achter een mist van geheimzinnigheid. Kamp en Bos doen in vrijwel volledige radiostilte hun werk en van Rutte en Samsom horen we bijgevolg ook erg weinig. Na de bom van het deelakkoord van vorige week mogen we de broedende kip voorlopig weer niet storen, lijkt het. Jammer maar helaas. Gelukkig hebben we dan altijd nog GroenLinks. Vier zetels vonden ze blijkbaar nog een beetje te veel, gezien het gedoe van afgelopen weekend – het is al bizar dat de partij meer zetels in de Eerste Kamer heeft dan in de Tweede. Natuurlijk moest Jolande Sap opstappen, het is ondenkbaar dat je als politiek leider zestig procent van je achterban kwijtraakt en doodgemoedereerd doorgaat. Maar dat opstappen had op 13 september moeten gebeuren of als gevolg van het rapport van de nog niet eens begonnen commissie-Van Es. Maar niet nu. Natuurlijk niet. Geen idee welke randdebiel bij GroenLinks de timing in zijn portefeuille heeft, maar het is waarschijnlijk dezelfde die ‘manager zelfdestructie’ op zijn visitekaartje heeft staan. Je zult toch maar lid zijn van zo’n club. De zurigheid die uit alle poriën van die partij opstijgt moet toch wel letterlijk adembenemend zijn. Lief voor het milieu, lief voor de multiculturele samenleving, maar voor elkaar? Het blijven toch eigenlijk gewoon oude communisten, hoe ze zich ook noemen. Het doet mij tenminste enorm denken aan de manier waarop in de jaren vijftig de grote verzetshelden uit de CPN werden geknikkerd. Had het partijbestuur ook weinig vertrouwen meer in. Het enige verschil is dat het partijbestuur van GroenLinks nu ook afgetreden is. Daar deden die communisten toentertijd niet aan. Hebben ze toch nog iets geleerd van de geschiedenis, zullen we maar denken. En net op tijd, want de kans dat we nog veel van deze partij gaan horen lijkt me erg klein. Gesneuveld in Kunduz…

Lees alle columns van Tom de Wit