Begin april ging er een meme rond onder mijn studiegenoten. Links stond een plaatje van een sierlijke, krachtige tijger, liggend in een mooi stuk natuur. Daaronder stond de tekst ‘hoe ik dacht dat mijn studie er uit zou zien’. Rechts zag je een mislukt, platgedrukt gebakje met slordige glazuur in tijgerprint. Dat stelde ons daadwerkelijke studiejaar voor.

Het mislukte plaatje sloeg niet alleen op corona. In november, zes weken nadat onze studie was begonnen, besloot het Britse universiteitspersoneel te staken. Het gevolg: twee en een halve week geen colleges. Toen kwam de Brexit, nóg een staking, toen corona. In totaal hebben we dertien weken in collegezalen doorgebracht – de rest van de tijd studeerde ik in de bieb, via Zoom, en in mijn eentje thuis.

Natuurlijk ben ik alsnog blij met mijn studie: dit is de master waar ik al jaren van droomde. Maar toen ik me vorig jaar een leven aan ‘die Harry Potter-universiteit’ voorstelde, had ik wel iets anders in mijn hoofd.

‘Mogen we überhaupt het land in reizen?’

Gelukkig krijg ik volgend jaar nog een herkansing. Al ver voordat corona uitbrak, had ik me aangemeld voor een tweede master in Oxford: de MSc in Political Theory Research. Na advies van docenten bleek dat de perfecte vervolgstudie én de brug naar een mogelijke PhD. Nu, maanden later, ben ik toegelaten en heb ik een beurs gekregen. In september ga ik – als het goed is – terug naar Oxford.

Mijn studiecontract is ondertekend, mijn zwarte cape hangt alweer klaar. Maar hoe gaat volgend jaar er uitzien? Afstand houden wordt vast geen probleem: mijn volgende master bestaat slechts uit vier studenten. Die kunnen we echt wel in een zaaltje kwijt. Maar mogen we überhaupt het land in reizen? Gaan de bibliotheken weer open? Is er een introductieweek?

Deze maand kwam het nieuws naar buiten dat het Oxfordvaccin ‘extreem bemoedigende’ eerste resultaten geeft. Misschien komt de oplossing dus wel van dichtbij. Vooralsnog houd ik mijn verwachtingen laag. Uiteindelijk ga ik toch voor de studie zelf – de eeuwenoude bibliotheken, tradities en ceremonies zijn meer de extra’s. Of het nou een prachtige tijger of een mislukt gebakje wordt, met cape in de universiteitszalen of in joggingbroek thuis: in Oxford studeren neemt niemand me meer af.

Dit is de laatste column van Lara Maassen.